Bir süre boğuştum kendimle kendimi tanımıyormuş gibi kendimce avuntularla kendimi avuttum.. Hangi ağaca yaslanıp gölgesinde dinlenmek istesem dallarının kurumuş ve kurtlanmış olduğunu gördüm.. İnsanların kalpleri gibi.. Hayatım o kadar monotondu ki 'işe git, işten gel, uyu' evet bu kadardı sabaha kadar uyumadığım gecelerde güneşi selamlayıp kafamı yastığa gömüyordum. Sonra kalktığımda ağzımda acı bir tat içimde sebepsiz bi hüzün ve gözlerimde çapaklar oluyordu. Elimizi ağzımızı yıkarız da içimizi kim temizleyecek be hacı. Hacı mı ? haha o kadar samimi olmuş muyduk ya ?! Neyse .s.s insanlara yalandan yere gülümsemekten cene kaslarım ağrıyordu artık. Nasıl biliyor musun ; Yüzümde bir dudak kıvrımımdan diğerine gerili bi halat vardı insanlarlarla konuşurken kocaman bir gülümseme için. Şey gibi hani 'GÜLÜMSÜYORSUN MUTLU SANIYORLAR'..
