Parum Mirum

Chapter Two

Chapter Two

Joyce paled at the words. She don't know why she's terrified on such words. She doesn't even know what kind of language is that or what is the meaning behind it. Parum Mirum. Again, she feel the danger when her lips said the words in a silent whisper. But what she really don't understand is why she feel safe at the same time.

Ang isa pang kinaguguluhan at kinakatakot ng isip niya ay kung bakit nababasa niya ito. Sabi ng professor nila ay wala ni isa mang pulis o propesyonal ang nakabasa nito. Pero bakit siya ay nababasa niya ito ng malinaw?

"Did you see that class?" Nabaling ang atensyon ni Joyce ng muling magsalita ang professor nila sa harap. Nakapause na pala ang video at nakatuon ito sa sulat sa taas na bahagi ng katawan ng biktima. "At first sight, you could only see lines. Parang ginusto lang niyang guhit guhitan yung katawan ng biktima pero kung titignan nyo ito ng mabuti, you will see that the lines are actually letters. Letters that no one, even the medical people, can read."

Pero bakit ako nababasa ko? Bakit ganun? tanong ni Joyce sa kanyang sarili. Nalilito man ay hindi niya magawang itanong o sabihin ito sa buong klase dahil nararamdaman niyang isang maling pagkakamali kapag ginawa niya ito. Call it girl's instict or whatever but something in her guts is telling her that she have to choose the the right people for this.

"Some people said that Dimitri write these words in his every victim because he wanted to be recognized. Like a trademark, in the lack of better terms. He wanted people or the police to know that he did it." patuloy na pagpapaliwanag ng kanilang professor. "But some people said that these words is one of the signs. One of the signs that help Dimitri to choose his next victim,"

Pagkarinig ni Joyce sa mga katagang iyon ay lalong lumakas ang panginginig ng kanyang katawan. Pati ang lakas ng tibok ng puso niya at ang nararamdaman niyang takot ay lumakas rin. Hindi na rin siya makahinga.

Napangiwi siya ng pati ulo niya ay sumakit din. Napayuko siya at napapikit. Nababasa ko yung salitang nakaukit sa katawan ng biktima. Ibig sabihin ba nun, ako na ang susunod?

Hindi napansin ng professor ang namumutla at nanginginig niyang imahe sa likod ng classroom. Maski ang katabi niyang Rose ay hindi rin napansin dahil nakatuon ang atensyon nito sa nakapause na video sa harap ng klase.

Sinubukan niyang itaas ang nanginginig na kanang kamay upang makuha ang atensyon niti dahil ayaw na niyang marinig ang susunod na sasabihin ng professor. Ngunit hindi siya nagtagumpay dahil nagpatuloy pa rin ito.

"Sinasabi nilang kung sino daw ang makakabasa nito ay siya na ang susunod. Siya ang susunod na papatayin."

Pagkasabing pagkasabi ng mga salitang iyon ay tuluyan ng hinimatay si Joyce.

♛

Joyce woke up in an empty room. It's dark but she can still see her surroundings.

The room is empty besides the table and chair in the right corner of the bed and of course a bed where she is sitting right now. Sa lamesa ay nakapatong ang isang notebook na itim ang balot. Mula sa kinalalagyan niya ay kitang kita niya na may ballpen sa loob na nagsisilbing book mark nito.

Ang huli niyang natatandaan ay nasa classroom siya at nahimatay. Maaaring nasa clinic siya ngayon pero bakit madilim? Atsaka bakit wala si Rose o kaya si Erika?

Tumayo siya at muling iginala ang tingin sa paligid. Bakit parang napaka isolated naman ng clinic? Tanong niya sa sarili. Nahagip ng tingin niya ang pinto at lumapit dito. Sinubukan niya itong buksan ngunit nakalock. Sinubukan niya ulit ngunit wala talaga. Hindi talaga niya ito mabuksan.

Doon na binalot ng takot ang katawan niya. "Hello! May tao ba diyan?!" Kinalampag niya ang pinto. "Nalock ako dito! Tulong! May tao ba diyan?!" Patuloy na pagsigaw niya. Nang walang nangyari ay tinalikuran niya ang pinto at sinuyod ng tingin ang paligid upang maghanap ng ibang pwedeng daanan o pinto na pwedeng labasan.

Sa paglibot niya ng tingin ay nahagip ng mga mata niya ang notebook na may itim na balot na nasa ibabaw ng lamesa. Parang may sariling buhay ang mga paa niya ng kusa itong humakbang ng humakbang hanggang sa makarating sa harap nito.

With trembling hands, Joyce grab it. Binuksan niya ang pahina kung saan nandoon yung ballpen na nagsisilbing bookmark nito. She closed her eyes and took a deep breath to calmed herself. She opened her eyes and with a shaking voice, she read it.

"She will finally come. I will finally meet her. She will be mine. Only mine. My Parum Mirum will finally be mine."

Pagtapos na pagtapos niyang sabihin ang huling salita ay nakaramdam siya ng presensya sa kanyang likuran. Nanginginig ang buong katawan ni Joyce sa takot. Kung sino man ang nasa likod niya ay ayaw niya itong makita. Nararamdaman niya ang panganib na dala nito.

Ngunit katulad ng mga paa niya ay parang may sariling buhay ang buo niyang katawan ng unti unti siyang lumilingon. Ganun na lamang ang panlalaki ng mga mata niya ng nasa mismong harapan na niya ang taong magdadala ng panganib sa kanyang buhay.

Ang mga mata nito ay hindi na katulad ng nakita niya sa video. Iyong mga matang walang emosyon at parang hindi alam ang nangyayari sa paligid. Now, she can fully read the emotions on those beautiful and yet dangerous eyes. She can read the lust on those eyes. His lips are curved in a smirk. The way he's towering over her is screaming danger and inhumane strength. Natatakot man ay hindi makakaila ni Joyce na magandang lalaki ang taong ito at kung simpleng tao lamang ito ay masisigurado niyang maraming babae ang magkakandarapa rito.

"I can't wait to meet you properly, Parum Mirum." HE said in his deep and cold but alluring voice. He raised his right hand and placed it on Joyce's left cheek. His left hand went to her waist.

Joyce wants to scream but she can't open her mouth. She can't even move an inch. She can't do nothing but watch HIM run his right hand to her cheek down to left side of her neck. Her panic rise when he pull her closer and placed his face in the other side of her neck.

"You smell wonderful, Parum Mirum. I can't wait to give you my mark that you will bear permanently," he stated while running his nose up and down my neck. She can feel his warm breath and it cause shivers on her whole body. "But for now, you can have it temporarily until we meet, my little wonder." and before she can react, she felt pain. So much pain on her neck. She start to scream.

Sinubukan niya siyang itulak palayo ngunit diniinan lang nito ang hawak sa kanyang bewang at leeg. Nagsimula ng tumulo ang mga luha niya dahil sa sakit na nararamdaman niya sa kanyang leeg. Nararamdaman din niya ang likidong dumadaloy mula rito.

"Tama na please! Tama na! Masakit! Masakit!" Patuloy na pagsigaw niya. "Please tama na!"

And when he stop, Joyce wished that she never witness it.

Blood. Is the first thing she saw when HE raised his head on her head. The blood is in his mouth and he is smiling. Joyced touched her neck and let out a sob. The blood is hers. He fucking bit her!

"You are mine, now." HE stated.

Joyce woke up a gasp. She is panting and shaking. Halos mabali na ang leeg niya sa bilis ng pagtingin tingin niya sa paligid.

"Joyce! Joyce!" Someone touched her neck. She close her eyes and let out a scream.

"Joyce! Kami lang 'to. Rose at Erika. Kami lang 'to. Okay ka lang. Ha? Nandito lang kami."

Pagkarinig non ay unti-unti niyang binuksan ang kanyang mga mata. Ganun na lamang ang pasasalamat niya ng makita ang dalawang taong pinagkakatiwalaan niya. Hindi na niya napigilang yakapin ang dalawang kaibigan at inilabas ang takot na nararamdaman sa pag-iyak.