ÖN TANITIM-KAÇIŞ

203 15 6
                                    

Bakıyordu. Gözlerinin irislerine hep içine attığı çaresizlikleri birikmişti. Yorgundu. Kirli sakalı yüzünü kaç gündür tutuyordu? Elmacık kemiklerinin üzerine gerilmiş derisi bu kadar ince miydi? Sırtımı yasladığım duvar alçısız mıydı?

Dişlerini dudaklarına geçirmiş bakıyordu. Çaresizlikle. Tüm yüzüne işlemiş bir çaresizlik. Saçları dağınıktı. Her bir teli ayrı yönü gösteriyordu. Kurumuş dudaklarını ıslattı.

Ve ben başka şeyler de görmeye başladım.Bu odada kavga ettiğimiz günler. Siyah duvarlara çarpan sözler ve sırtımın yaslandığı duvar. Alçılı olanlar. Saklanmak için sırtımı dayadığım değil, onunla arasına sıkıştığım, kaçmamam için elini dayadığı duvar.

Şimdi bana bakıyordu. Uğultular vardı. Oturtturulduğu sandalyede etrafını sarmış adamları duymuyor gibiydi. Benim gibi. Sadece bakıyordu. Yüzüne hapsolmuş, hayatımı verdiğim iki yıldır; tanıdığım 8 yıldan beri hiç rast gelmediğim bir acınasılıkla. Benim odada olduğumu bir tek o görüyordu çünkü dışarıya açılan bu kapıdan bir tek o ve ben haberdardık. Ve ben şimdi, her vakit yanından kaçmak için fırsat biçmeye uğraştığım adamı kurtarmak istiyordum.

Çıkmadan evvel, son gördüğüm sakallarının dışında kalan yüzünün pürüzsüz olduğundan emin olduğum kısmında, iri bir göz yaşı damlasının kavis gibi gözüktüğüydü.

Ve uğultular netleşti.

'' Nereye bakıyor bu? '' Onun için de böyle olduğuna emindim. Onun da az önce umurunda olmayan uğultular netti. Suskundu. Sesini duyamadım. Kaçmaya başladım. Spor ayakkabımın betonda bıraktığı periyodik sesle.

Evlendiğimiz günü anımsadım. Nefesim boğazıma düşen kor bir ateş gibiydi. Adımlarım sıklaştı, arkamda biri olduğunu fark etmiştim. Aynı periyodik sesler arkamda da oluşuyordu.

Ve ben düştüm. Bunu fark ettiğimde yapabileceğim yegane şey, elimi yüzüme siper etmekti. Beton elimi acımasızca yaralarken, bileğim sıkıca kavrandı. Ben kalkmayı reddettim, kıvrandım. Nefesim göğsüme hapsolmuş gibiydi.

Kalktım. Sertçe sürüklenirken boğuk inlemelerimin yaptığı acımı anlatmak yerine havaya karışmaktı.


İLK BÖLÜM: 2 NİSAN


SENİN ESİRİNHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin