ZEMHERI

4. BÖLÜM: "RİNG" (PART 1)

İyi okumalar dilerim!

AC/DC - Back in Black

Araba yavaşlamaya başladıkça, bana yaklaşıyordu. Aramızda milimetrelik bir alan kaldığında, motor sesi güneşin sıcaklığında eridi ve tamamen kesildi. Açılan kapının tıkırtısı kesildiğinde, adım sesleriyle birlikte, gözlüklerini çıkardı, gözüne çarpan güneşin yakan sıcaklığı ile elini yüzüne siper etti. "Arabaya geç, konuşacağız." Herhangi bir tepki vermeden, gözlerine baktım ve olduğum yere yapıştırılmışçasına sabitlendim. "Konuşacağız?" derken daha çok soru sorar gibiydim. Birkaç dakika önce ağlamış olduğum için çatallaşmış sesimin, sinirim ile birleşmesine engel olamamıştım. Benim güçsüz olduğumu düşünmesini istemiyordum, çünkü; ben güçsüz değilim! "Neden ağladın?" Sesindeki kendinden emin ton, kaşlarımı çatmama neden olmuş; kendimi, içimdeki; gömülü küçük kızı azarlarken bulmuştum. "Ağlamadım!" der demez, yanından geçip, ilerlemeye başladım.

Bileğime sarılan parmaklar ve ardından, beni kendine hapseden; buz mavisi gözlerin içindeki mahzende çıkış yolları ararken, gözlerini koyu kahverengilerime dikip, kalın, tok ve gür sesiyle kelimeleri sertçe dışarı savurdu. "Bugün saat 15.45' te, salonda ol. Seni, ringde izleyip ona göre bir plan hazırlayacağım. Çıkacağın maç, sadece senin maçın değil. Kaybetmekten hoşlanmam!" Parmak uçlarımda durduğumu, bana, mahzenin karanlık ve bilinmezlikle dolu bir çıkışında, özgürlüğümü sunduğunda idrak ettim.

Tabanlarım yer ile buluşunca, görüş alanım bulanıklaştı. Gözlerimi tamamen kapattım ve bulanan zihnimin toparlanmasını bekledim. Göz kapaklarımın ardına gizlenmiş ve Efken'in, tenime çarpan her nefesinde 'Karartı'; tekrar düşüncelerime sızıyor, geri kalan bütün düşüncelerin üzerinde, hakimiyeti eline alıyordu. Sardığı bileğimi bıraktığında, sanki hastalıklı bir şeye dokunmuş gibi, elini siyah kot pantolonuna temizledi ve anlamadığım, birkaç kelime mırıldandı. Arabaya ilerlerken, mırıldanışlarından biri bana ulaşmak istermiş gibi, dudaklarından gizlice dışarı kaçtı; kulağımı deldi ve içine yerleşerek orada sesli bir şekilde yankılandı: 'Katil.'

Kelime; kulağımda tekrarlamaya, Efken'in sesine karışarak; beni, çözülmesi imkansız sorularla başbaşa bırakmaya ve sığlaşmaya yüz tutmuş denizimde, derinlere itmeye başlamıştı. Alışık olduğum derinliklere dalarken, tek sorunun kendim olduğu; saf bir gerçeklikle, her kulacımda, suya kazınırken aynı darbeler ile, başka bir gerçek daha kazınıyordu; asi, hırçın dalgalarımın denizine. Yıllardır bir çıban gibi,tenime işlemiş ve beni ayakta tutan hastalığım olmuştu bu cümle; annemin zamamsız gelişinden önce, edindiğim bir tecrübeydi: 'Tek sığınağım, kendimim.'

Tekrar bir kapı sesi ve hızla uzaklaşan tekerlek çığlıklarının ardından ben, yine sessizliğin gürültüsü ile başbaşa kaldım. Ağır ve sert düşünceler, bekledikleri anın gelmesiyle birbirlerinin canını yaka yaka, kendilerinden başkasını umursamadan zihnime yerleşme yarışına girmiş; parçaladıkları güçsüz ve kısa soluklu düşüncelerin üzerine sertçe basıp, yok olmalarını hiç umursamayarak, beynimin, en baş köşesine, yerleştiler. Titreyen telefonumun, ihanetine uğrayan galip düşünceler; sıranın onlara gelmesini beklemek için tutundukları damarlarıma iyice asıldılar. Çantama fırlattığım telefonu bulduğumda, kimin aradığına bakmadan açtım ve kulağıma yerleştirdim. Levent dedemin, buruk neşesi beni karşıladığında, telefonu kulağımdan ve dudaklarımdan uzaklaştırarak; derin, acı, keskin ve bütün organlarımı eriten bir nefes aldım.

Telefonu tekrar yerine yerleştirdiğimde, bir şeyler mırıldanıyor, cevap vermediğim için telaşla anneanneme söyleniyordu. "Dede," diyerek, onu dinlediğimi bildirdim ve konuşmasını bekledim. "Duha, kızım." 'Kızım,' kelimesini bana söylerken, sesi titremişti ve bunu bana hissettirmemek için, benim yaptığım gibi telefonu uzaklaştırarak, boğazını temizlemişti. Çünkü boğazını temizlerken sesi; boğuk ve uzaktı.