Singing Our Song Tom 1

Rozdział 14

o skończonych lekcjach zagadał do mnie Tokiya :
- hej, Yuu. Masz czas dzisiaj ? Bo dawno nigdzie nie wychodziliśmy...
- nie, wybacz. Jestem zajęty...
- a co będziesz robił ?
- a różne rzeczy...
- na przykład ?
- oj tam, nie istotne. Wyjdźmy z sali, już nikogo nie...
- Yuiji !!! Ostatnio zacząłeś mnie unikać ! Co ci zrobiłem ?!
- co....? Przecież ja...
- Wczoraj ! Wczoraj widziałem jak siedziałeś z Saori-chan w kawiarni !!!
"Cholera !..." pomyślałem, a Tokiya kontynuował.
- wolałeś się spotkać z nią, niż ze swoim kochankiem ?!
- t-to nie tak, bo...
- bo co ?!- Szybko przerwał mi Tokiya z nutką desperacji w głosie - ... znudziłem ci się, tak ?
- nie ! To nie prawda !
- to kochaj mnie jak należy ! Jesteś podły, Yuu. Nienawidzę cię !- Tokiya szybko mnie wyminął. Wziął swoje rzeczy i wybiegł z sali. Pobiegłem za nim.
- Heeeej !!! Tokiya, stój ! Wyjaśnijmy to wszystko na spokojnie !- chwyciłem jego ramię, ale wyszarpał je.
- nie dotykaj mnie !
- daj mi to wyjaśnić !
- chcesz wyjaśnić ? Czyli coś było ! Jeżeli nic by nie było, to nie byłoby czego wyjaśniać !-
Nie wiedziałem co mam mu odpowiedzieć. To była prawda, że zacząłem go unikać, ale nie robiłem tego specjalnie. Natomiast między mną, a Saori nic się nie wydarzyło. Pomagała mi wybierać prezent dla Tokiyi.
- ... Tokiya....- powiedziałem z delikatnością i lekką nutą desperacji.
- puszczaj mnie, idioto !- Tokiya wyślizgnął się z moich rąk, odepchnął mnie i uciekł. Chciałem za nim pobiec, ale nie dałem rady, ponieważ gdy upadałem, wykręciłem kostkę.
Obolały wstałem, zadzwoniłem do szefa prosić o jeden dzień wolnego.i wytłumaczyłem dlaczego nie mogę przyjść. Dzięki bogom szef zgodził się zmienić mi pracę z dziś na pojutrze, ale miałem przynieść zwolnienie lekarskie. Pomaleńku szedłem z obolałą kostką do domu. Po drodze spotkałem "pieski".
- ooo, patrzcie, zdrajca ! Niech zapamięta, że nas się nie lekceważy !
Pobiliśmy się. Podczas bójki straciłem przytomność. Byłem sam na kilka osób, to oczywiste, że nie dał bym rady. Obudziłem się w i rozejrzałem po pokoju. Zobaczyłem tylko Mio.
- mm... gdzie ja jestem ?...
- Yuu, obudziłeś się. Jak to dobrze ! Jesteśmy w szpitalu- powiedziała zatroskana.
- ile już tutaj leżę ?
- półtora dnia
- a... był tu Tokiya ?
- nie
- czy on wie, że tu jestem ?
- niedawno do niego dzwoniłam. Czy coś jest nie tak ?
- nie, a coś się stało ?
- nie chciał rozmawiać, więc tylko mu powiedziałam, że leżysz w szpitalu i się rozłączyłam.
- aha...
- a co się stało ?
- eee tam, mała sprzeczka...
- to dobrze, że mała
- ano. A... kto mnie tu przyniósł ? Co się ze mną stało ?
- pobiłeś się z kimś i to ostro. Jakaś pani, która przechodziła, zobaczyła cię nieprzytomnego i zadzwoniła po karetkę. Miałeś szczęście.
- mhm. A która godzina ?
- po 16
- dziękuję, a wiadomo kiedy wy...
- Yuu !!! Nic ci się nie stało ? Wszystko w porządku ?!- do pokoju wbiegł zdyszany Tokiya.
- um... chyba jest okej...
- To ja was zostawię...- powiedziała Mio i wyszła z pokoju.
- czy... dalej jesteś zły ?- Ostrożnie powiedziałem, trochę bojąc się odpowiedzi.
- tak. Masz siłę, aby porozmawiać ?
- tak...- odparłem niechętnie. Chciałem, aby jego prezent był niespodzianką...
Zapadła niezręczna cisza.
- więc...- powiedział Tokiya.
- ...
- powiedz coś ! Dlaczego z nią byłeś ? Dlaczego mnie unikasz ?! Już mnie nie kochasz ?!
-.to nie tak
- a jak ?!
- ja...ja...echm...
- nawet nie jesteś ze mną szczerzy! Powiedz to teraz ! Już ! W tej chwili !
- o co chodzi ?!
- zakończ to tu i teraz ! No już ! Powiedz mi to !
- nie chcę z tobą zrywać !
- to powiedz mi, dlaczego z nią byłeś !
- nie mogę !
- zdradziłeś mnie !
- nie prawda !
- to wytłumacz to !- Tokiya wyjął telefon i pokazał zdjęcia z zakupów na których byłem z Saori. "Nie dobrze... myśli, że coś zaszło..." pomyślałem i powiedziałem:
- to o niczym nie świadczy !
- a to ?! - pokazał drugie zdjęcie, na którym wyglądamy jak byśmy się całowali.
- to nie tak ! Nic nie między nami nie zaszło !
- widziałem co innego !
- wiem, że źle to wygląda, ale nie całowaliśmy się ! Przysięgam !
- a jak to wytłumaczysz ?!
- Saoi-chan tylko pomagała mi z szalikiem, ponieważ nie miałem wolnej ręki by go zawiązać !
- widzę co innego ! Jesteś podły i kłamiesz ! Nienawidzę cię ! Mam tego dość !
- c...co?...jak to....to...
- głuchy ? To koniec !
- nie, czekaj, Tokiya !
- nie mów mi po imieniu. Od dzisiaj jesteś dla mnie obcym mężczyzną. Żegnaj...- powiedział Tokiya. W chwili, gdy wychodził, rzucił przez ramię:
- a ja cię naprawdę kochałem... żałosne.
Jedyne co później usłyszałem, to zamykanie drzwi. Po dłuższej chwili dotarło do mnie co się stało.
- czyli to koniec... Hę? To moje łzy? J-ja płaczę... Tokiya. Tokiya, Tokiya, Tokiya !!!- Szybko zrzuciłem kołdrę i zamierzałem pobiec za nim. Wstałem i od razu upadłem. Miałem pożądanie skręconą kostkę. Próbowałem wstać, ale nie miałem w ogóle siły. Starałem się i próbowałem wszystkiego,ale nie skutecznie. W końcu zrozumiałem, że nie dam rady się podnieść. Że jestem wyczerpany. Bolesna rzeczywistość dotarła do mnie tak nagle, że poczułem, jakby coś na mnie spadło...
To był Nasz koniec.