Böyle şeyler yaşayacağım hiç aklımın ucuna bile gelmezdi. En fazla filmlerde bu tarz maceralar var sanıyordum ta ki benim başıma gelene kadar. Her ne kadar bunlar saçma gelsede insan yaşıyınca anlıyor.
Belli bir zamandan sonra duygularını kontrol edemez hala geliyorsun. Hep çelişkide kalıyorsun.
Gülmek yerine ağlıyorsun, ağlamak yerine ise gülüyorsun.
İşte bu kadar aciz düşüyorsun.
Alper'in evine gelmeme çok az kaldı. Yaklaşık bir sokak daha gideceğim galiba. Çünkü yeni bir eve taşınmış ve bende hiç bu evine gelmemiştim. Alina bir kaç kere gittiği için, yolumuz bu tarafa doğru düştüğü zaman bana gösteriyordu. Yani oradan biliyorum.
Sokağın başına geldiğim zaman telefonumun mesaj sesi geldi.
Alper'in evi görününce hemen boş bir alana park ederek ve arabadan inmeyerek telefonuma gelen masaja bakmak için şifremi yazarak mesajı açtım. Mesaj atan Alina'ydı.
Kimden:Alina
" Nerdesin bilmiyorum ama hemen eve gelmelisin."
Şaşkınca mesaja baktım ve hemen Alina'yı aramaya koyuldum.
Telefonu açan kimse olmadı. Tedirgince tekrar aradım.
Yine açan olmadı. Pes etmeden bir iki kere daha aradım ama açan olmadı.
Korkuyla arabadan inmek için hızlıca kapıyı açtım ki telefonum çaldı. Hiç bakamdan açtım ve " Alina"
diye korkuyla fısıldayınca nefes alma sesi geldi. Cevap vermesini bekledim ama cevap veren olmayınca tekrar titreyen sesimle fısıldadım.
" Alo,Alina"
İyice korkmaya başlayınca emin olmayarak kimin aradığına bakmak için telefonu kulağımdan uzaklaştırmak için hareket edince
"Hiç olmadı. Benim telefonlarıma bakamdan mı açıyorsun? Sana bu davranışlar yakışmıyor."
Hiç beklemediğim kişinin sesini duyunca gözlerim şokla açıldı.
Hemen telefonu kulağımdan uzaklaştırarak bana mesaj atan kişi olduğundan emin olmak istercesine baktım.
Evet,oydu.
" Şimdi seninle uğraşamam. Sonra gel."
Telefonu suratına kapatıyordum ki hızlı hızlı konuşmaya başladı.
" Hata yapıyorsun. Belki ben çok isteyeceğin birinin yanındayımdır. Hani mesaj atıpta seni çağıran ve sen onu arıyıncada sana geri dönmeyen birinin yanındayımdır. Acaba kim ya?"
Gülümsediği sesinden anlaşılıyordu. Zaten cümlesini bitirdiği gibi kahka attı. Kahkası sahte olduğu çok belli oluyordu.
Biraz durdum. Tepki vermedim. Sonra beynimden vurulmuşa döndüm.
" Sen ne dediğinin farkında mısın? Manyak herif. Alina'yı rahat bırak!!"
Sonlara doğru sesim ciddi anlamda yükseltmiştim. Yakınımdaki başka biri sesimi rahatlıkla duyabilir faziyette. Alper duymuş olmalıydı ki evindeki bütün ışıklar tek tek açıldı.
Arabadan inerek evden biraz uzaklaştım.
"Bak senin onunla bir işin yok. Hani benim hayatımın gerçeklerini biliyordun. Onunkini değil. Onu bırak. Lütfen"
Artık dayanamadım ve gözlerimden yaşlar durmadan akmaya başladılar.
Alina'ya bir şey olma korkusu beni bu hale getirmişti. Ben ablamı seviyorum. O da hayatımdan giderse ben yaşıyamam ki. Bedeni sağlam ama ruhu ölmüş bir insandan farkım kalmaz ki. Ben onsuz yaşıyamam.
