Meğer Toz Pembeden Ibaretmişim Ben

2. Bölüm

Her hayrın başı olan 'Bismillah' dilimizden düşmeye gönüllülerden sadece ilki. Hadi başlayalım :)

Babam demiştim en son. Evet, babam..

Pirensess babasıydı o nam-ı diğer reyis.
Çocukluğumu kalabalığından arındıranım, bana dünyaları verenim, gözümü tok eyleyenim, bize ne oldu?

Dedim ya bi başkaydı benim babam beni hep en tepeye koyanım, şımartmaktan hiç bıkmayanım hatta saçlarımı beceremeyeceğini bile bile toplayanım. Buram buram sevgi kokanım bize ne oldu?

Sahi senin de çocukluğumdan gizlediğin birşeylerin var mıydı Baba?
Kesinlikle.

...

Marmara'nın şımarık yavrusu Çanakkale'm, en az benim kadar şımarık, vazgeçilmeyen bi şehir.
İçinde barındırdıkları ise en az benim kadar nankör, bencil, asi ve bir zamanlarıma ithafen doyumsuz, şükürsüz.
Herşeyin tadına baktığım harikalar diyarım.
Herşeyden tadıp sadece sevgiye, ilgiye doyduğum imkânlar şehrim.

Çocuktum..

Sadece sevildiğimi hatırlıyorum.
Sadece isteklerimi bir kere söylememin yeterli olduğunu hatırlıyorum.
Ve sadece buna rağmen yetmeyen şeyleri hatırlıyorum.

Babam ilk önce karakterimizi oturtmaya yönelik çalışmalar yaptı, edebi öğretti, insanlığı ve boş şeylere değişilmeyecek şerefi, haysiyeti öğretti.
Babamdan birşeyler duymaya can atan, gözlerinin içine bakan, hatta Annemden daha çok seven bi evlâttım ben.
Ahh annecim, herşeyin en güzeline layık olanım..

Herşeyi küçükken verdi babam bana tabi bide büyüdükçe benden küçük duran ablama.
O zamanlar iki küçük cadıyız tabi.
Biz şımarmayalım da kim şımarsın?
Biz sınırları zorlamayalım da kim zorlasın?

Bir gün hiç unutmuyorum, eminim bunu okuyan ablamın da yüzü kızaracak tıpkı benim şuan kızardığı gibi.

- Evcilik oynamaya karar verdik odamızda, annem her zamanki gibi mutfakta harikalar yapıyor. (yaratmak Allah'a mahsus ya ondan annem harikalar yapmayı öğrendi) Biz de cadıdaşımla minik bi ev kurduk kendimizce ve uzun süren hazırlıklar sonucu oyuna başladık, bizim de bir huyumuz vardı lavabo su gibi ihtiyaçlar için gidersek o oyun bozulurdu bu yüzdendir ki kendimizce bu ihtimali ortadan kaldırmak adına lavaboyu da evimizin içine ekledik bu sayede oyunumuz bölünmeden zevk alınarak oynandı ve bitti.
Fakat unuttuğumuz daha doğrusu hesaba katmadığımız ya da çocuk aklımızın hesaba katmaya elverişli olmayışından bir şeyi es geçmiş bulunduk. O ne mi?

- "Buranın hali neee! Bu odadan dışarı akanlar nee!" diyen bir anne düşünün ve gerisini tahmin edin.

-Eyvahh! bizim lavabo tıkanmış olmalı ama bir saniye bizim lavabonun gideri yoktu ki iki koltuk arasından nereye gidebilir diye düşünmüştük galiba. Düşünmeye el verişli olmadığımız yaşlarsa demek ki.
Sonrası feryad figan ama normal bilinen türden değil, temizlik hastası bir anne düşünün ve bunu bilmem kaçla çarpın aklınızın alamayacağı dilinizin varamayacağı bir sonuçla karşı karşıyasınız.
Ama sürekli bahsettiğim birşey vardı ya ben şımarıkgillerdendim, bu tepki bizi etkilemedi büyük bi tepki de olmadı zaten muzurluk yapmış çocuklar havası hakimdi.

Bu olanları hatırlayınca o zamanların yerine şimdi utansam mı diye düşünmüyor değilim.

Derken bir maceramız daha belirdi zihnimde bu en film olanından..

Şöyle ki;
...

Bakalım daha neler yapmış bu küçük cadılar.

Emin olun hiçbiri akıl kârı değil.

Kendinize rastladığınız satırlarım var mı merak ediyorum doğrusu:)