ทั้งสองเดินเข้ามาในร้านอาหารที่อยู่หน้ามอ เวลานี้เป็นเวลาเย็นแล้วจึงมีนักศึกษามานั่งกินข้าวอยู่ในร้านเยอะพอสมควร แต่ก็ยังพอมีโต๊ะเหลือว่างอยู่บ้าง
ยุนกิสั่งอาหารที่มักจะทานประจำที่ร้านนี้กับป้าเจ้าของร้านที่ยืนทำอาหารอยู่หน้าร้าน รอใหจีมินสั่งอาหารแล้วเดินนำไปที่โต๊ะที่ยังว่างอยู่
ร้านนี้ถือเป็นร้านประจำของเขาทั้งคู่ เวลาไม่รู้จะกินอะไร พวกเขาก็เดินเข้าร้านนี้แหละ เพราะจีมินเป็นคนลากเข้าร้านนี้บ่อยๆ จนตอนนี้แค่ได้ยินคำชวนกินข้าว ยุนกิก็รู้แล้วว่าต้องเดินเข้าร้านไหน
"มึงจะแดกร้านนี้ทุกวันเลยเหรอวะ ไม่เบื่อ?" ยุนกิเอ่ยถามคำถามที่สงสัยออกไป เลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อยเป็นเชิงขอคำตอบ
"ไม่อะ ก็เหมือนกับที่พี่ไม่เบื่อผมนั้นแหละ"
ไม่รู้ว่าไอ้เด็กนี่มันไปเอาความมั่นใจมาจากไหนนักหนา ถึงได้กล้าพูดประโยคนี้ออกมา
ยุนกิเค้นหัวเราะ ส่ายหน้าให้กับความมั่นหน้าให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
"หลงตัวเองชิบหาย"
"หลงตัวเองเป็นเรื่องปกติ...แต่ถ้าหลงพี่ยุนกิถือเป็นเรื่องพิเศษ"
ยุนกิไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าไอ้เด็กนี่มันพูดประโยคแบบนี้ออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับนั่งเท้าคางจ้องหน้าเขาได้ยังไง ผิดกับคนฟัง ที่ถึงแม้จะได้ยินประโยคแบบนี้ทุกวัน แต่ก็ไม่ชินสักที ถึงจะพยายามปั้นหน้านิ่ง แต่ไอ้อาการหน้าแดงมันก็ปิดไม่มิด
ยุนกิใช้มือผลักเข้าที่หน้าผากของจีมินที่ยิ้มแซวเขาไม่หยุด แล้วทำเป็นไม่สนใจเมื่อป้าเจ้าของร้านเดินมาเสิร์ฟอาหารที่โต๊ะ
ทั้งคู่ลงมือตักข้าวใส่ปากโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาก นี่เป็นอีกอย่างหนึ่งที่เป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขา เมื่อตรงหน้าคืออาหาร ปากจะกลายเป็นอวัยวะที่มีไว้เพื่อกินเท่านั้น ถือว่าเรื่องกินคือเรื่องใหญ่มากก็ว่าได้
