My Wings

Κεφάλαιο 8ο: Στο Πάρκο

Και οι μέρες περνούσαν με τη νεαρή Αγγελική να συνεχίζει την κάθε της ημέρα όπως συνήθως, μόνο που κάθε μέρα κάτι άλλαζε μέσα της, μικρό ναι αλλά άλλαζε και άλλαζε προς το καλύτερο...

Ο Ερμής ένιωθε τώρα πιο κοντά σε εκείνη παρόλο που δεν είχε δει άλλες από τις αναμνήσεις της. Φοβόταν, φοβόταν μήπως και η γνώμη που είχε ήδη σχηματίσει για την κοπέλα άλλαζε και ακόμα πως η αντιμετώπισή του απέναντί της θα μετατρεπόταν από συμπάθεια και συμπόνια, σε λύπηση κάτι που πραγματικά δεν ήθελε να αισθάνεται για κανέναν πόσο μάλλον για την " προστατευόμενη " του. Η αλήθεια ήταν πως τα συναισθήματά του είχαν αρχίσει με τον καιρό να αλλάζουν και να μετατρέπονται από την αρχική συμπάθεια σε κάτι παραπάνω, κάτι πιο δυνατό... Είχε αρχίσει να την καταλαβαίνει όλο και περισσότερο, να διαισθάνεται τις κινήσεις τις, να μαντεύει τις σκέψεις τις. Άρχισε ακόμα να βλέπει με τα μάτια της ψυχή της...

Ένα ανοιξιάτικο πρωινό του Σαββάτου, εκείνη καθόταν σκεπτική στο κρεβάτι της ξαπλωμένη κοιτάζοντας το κενό ταβάνι... δε σκεφτόταν απλά ένιωθε και ένιωθε. Αναρωτιόταν γιατί δεν έχει παρέες, τι απωθεί τους ανθρώπους από εκείνη, γιατί είναι τόσο μόνη...; Ακόμα σκεφτόταν γιατί δεν είχε γνωρίσει ακόμα τον έρωτα ενώ ήταν σε μια ηλικία που όλοι αναπτύσσουν τις ερωτικές τους σχέσεις, επιθυμίες και επιλογές. Ένιωθε μόνη όσο ποτέ!

Σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι της και αφού ντύθηκε στα γρήγορα και αποχαιρέτησε τους γονείς της άρχισε να προχωράει στους δρόμους. Τελικά έφτασε σε ένα πάρκο, στο οποίο επικρατούσε ησυχία ίσως γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι απέφευγαν να πηγαίνουν εκεί από φόβο μη τους συμβεί τίποτα κακό μα εκείνη όχι... Προχώρησε και έκατσε μόνη σε ένα μισοκατεστραμμένο παγκάκι.

Όλη αυτή την ώρα ο άγγελος την παρατηρούσε σιωπηλός ως συνήθως, δεν είχε δοκιμάσει άλλωστε και ποτέ να μιλήσει ,ίσως να πίστευε βαθιά μέσα τους πως δε θα ακουστεί, οπότε το θεωρούσε απλά άσκοπο.

Το ύφος της του φαινόταν σκεφτικό και απόμακρο σε σχέση με τις άλλες μέρες του χρόνου, πιο αποξενωμένο, πιο μοναχικό και απομονωμένο ακόμα και από το εξωπραγματικό.
Ξαφνικά η κοπέλα άρχισε να τραγουδάει σιγανά, σχεδόν να μουρμουρίζει ένα παλιό νανούρισμα. Η γλυκιά και μελωδική φωνή της ήταν κάτι σαν το απαλό αεράκι της θάλασσας.
Το τραγούδι αυτό άγγιξε την ψυχή του Ερμή, την γαλήνεψε, την μετέτρεψε ακόμα περισσότερο απ' ότι συνήθως. Του άρεσε και του χάρισε αναμνήσεις που είχαν σβηστεί από το μυαλό του χρόνια τώρα, αναμνήσεις που δεν ήξερε καν ότι είχε.