Bir Başlangıcın Hikayesi -ASKIDA-

Bölüm 8

Multimedya: Kusay...
Bir sabah kalkarsınız,sanki kötü bir şeyler olacağını önceden bilirmiş gibi içiniz kararır ya,bu sabah bu duyguyu yaşadım.Aynı zamanda ölü gibi de hissediyorum.Sabah kahvaltı yapıp Aleyna'yla dışarı çıktık.Sahilde dertleşirken Mert aradı,ona Aleyna'yla biraz dışarı çıktığımızı ve sahilde olduğumuzu söyledim.O da çok geçmeden yanımıza geldi.Mertle aram harikaydı. Bir aydır onunla birlikteydim ve hiçbir hata yapmamıştı. bizim tayfayla da arası düzelmişti.Ama bir sorun vardı. Onu gerçekten seviyor muydum?Cevabını bilmesi onun canını yakardı.Tamam, biraz ukala olabilirdi belki ama onun da bir kalbi vardı.Ki ayriyetten kendimi onun yanında iyi de hissediyordum.Görüldüğü gibi her şey normal gidiyordu.Ama 5 saat öncesine kadar hayatımda yaşadığım en büyük acıyı hissettim. Annem, ölmüştü. Beni, babamı öylece bırakıp gitmişti. Yokluğunu hissetmişti. Babam bunu bana söylediğinde kalbimdeki tarifsiz acı canımı fazlasıyla yakmıştı. Anneme daha doyamadan Allah,onu benden almıştı. Şimdi, uçaktaydım.Annemin yanına gidiyordum.Yanımda Mert ve Aleyna ile.Kafamı cama yasladım ve annemle olan anılarımı düşünürken gözümden yaşlar akıyordu.Bir keresinde annemi ağlarken görmüştüm.Nedenini sormadan kucağına yatıp bende ağlamıştım.Sonra bir anda kapının çarpılma sesini duymuştum.Hemen kucağından kalkıp cama koştum. Babamdı.Hızla arabaya binip aynı hızla uzaklaşmıştı. Tekrar annemin yanına gidip gözyaşlarını silmiştim. Babamla kavga etmişlerdi. O zamanlar ailemle aram müthiş derecede güzeldi.Ama sonrasında ne olduysa benimle ilgilenmemeye, konuşmamaya başlamışlardı. Bu dönemlerde hayatım çok saçma gidiyordu.Okuldaki notlarım düşmüştü, eve gelince ödev yapmıyor, ders çalışmıyor olmuştum.Lise çağlarımda bu duruma alışmıştım ve kafamı sadece derslerime vermiştim. Maddi olarak sıkıntım olmasada büyük bir maneviyat eksikliğim vardı. Üniversiteye yine özelde devam ettim. Şu an olduğu gibi. Dalgınlığımı bozan şey pilotun anonsuydu.Gözyaşlarımı silip kemerimi bağladım.Yolculuk boyunca hiç konuşmamıştık.Zaten konuşacak halim de yoktu.Bir an önce annemin ve babamın yanına gitmek, babama kocaman sarılmak istiyordum.

-"Annen ölse ne hissederdin?"dedim Mert'e alacağım cevabı bile bile sormuştum.

-"Acı." dedi.

-"Peki ya annen,o seni umursamıyorsa,senin onu sevdiğin kadar o seni sevmiyorsa?"dedim bu sefer.

-"Ne yaşadığını anlayamıyorum Afra. İnan bütün kalbimle bunu istesemde seni yine anlayamam.Ama acı veriyor işte, istesen de istemesen de,ister anne gibi olsun ister olmasın, acı veriyor çünkü o senin annen,Afra!Ve bir şey söyliyim mi,keşke o kadın annen olmasaydı!"duyduğum şeyle aniden kafamı omzundan kaldırdım ve aniden bir tokat attım.Daha sonra hızla ayağa kalkıp:
-Bir daha anneme laf etme!" diye bağırıp hızla uzaklaştım.Kimse anneme böyle bir şey diyemezdi.Kim olursa olsun!O, beni sevmesede ben onu seviyordum ve bu böyle kalacaktı.
Hala İstanbul'a dönmediğimiz için koşarak annem ve babamın evine gittim. Zili çalarken hala gözlerinden yaşlar akıyordu. Babam gözleri kızarık kapıyı açınca
-"Sana sarılabilir miyim?" dedim.

Babam hafifçe kollarını açtığı anda hızla ona sarıldı.Şimdi ikimizde ağlıyorduk.Ve en önemlisi ise birbirimize sarılmıştık.
Daha sonra oturma odasına geçmiştik.Ev küçücüktü.Bir oda bir salondu.Cenaze dün defnedilmişti ve bizde bugün gidecektik. Aleyna yanımıza geldiğinde

-"Mert nerede?"dedi.

-"Biraz tartıştık. Gelir birazdan." dedim.
-Önemli bir şey yok değil mi? dedi babam.
-"Hayır baba.Ama biz bugün gideceğiz.Sen burada tek başına yapamazsın. Hadi gel beraber gidelim. "dedim.
Tek başına yapamazdı.Onu birazcık tanıdıysam.
İstanbul'daydık.Dün gelmiştir, babamla birlikte. Şimdilik onunla Aleynaların kullanmadığı bir evde kalacaktık.Babamla.
Şimdi ise okuldayım.Ders bitince eve geçecektik.Aleyna'nın dersi farklı olduğu için Gizem ve ben vardım. Emre'yi en son cenazede görmüştüm. Sabah diğerlerini görmüştüm. Ders bitmişti. Aleyna'yı beklemek için dışarı çıktım.Onu beklediğime dair bir mesaj atıp çardaklara geçtim.10 dk sonra Aleyna geldi. Beraber arabaya doğru gidiyorduk.Tam arabaya binecekken tanıdık bir yüzle karşılaştım.O'ydu.Kusay'dı.Gelmişti. Buraya kadar. Hemen arabaya bindim.
Arabada giderken Aleyna'yla anlattım. Korkuyordum.Hızlıca eve girip kapıları kilitledik.Aleyna babasını ve babamı aradı.Onların gelmesini beklerken-"O olduğuna emin miydin Afra?" Dedi Aleyna.
Kusay'dan bahsediyordu. Beni kaçıran o heriften. Iyi amaNasıl gelmişti? Ne için gelmişti? Gelmesi imkansızdı. Bana diğer insanlara görünemediğini söylemişti. Ama dibimize kadar gelmişti. Okul çıkışında arabaya binerken görmüştüm ve anında arabaya bindim. Sonrasında Aleyna'ya anlatmıştım.

-"Evet! Eminim oydu. Kusay'dı o." Dedim. Korkuyordum. Ondan, o korkutucu havasından. Artık ondan hem korkuyor hem de nefret ediyordum. Ilk zamanlar böyle düşünmüyordum. Hatta polise gitmeyi de düşünmemiştim. Ama bana o mesajı attığı anda ondan nefret etmeye başlamıştım. Sonrasında zaten polise gitmiştim. Ama bulabildikleri bir şey yoktu. Yapacakları bir şeyleri de yoktu ki. Şimdi gitmeli miydim. Bu sefer bulabilirlerdi onu. Ama göz ardı edilmesi olağan bir şey vardı ki o da güçlerimin olmasıydı ki Bunu da bana söyleyen kişi oydu. Kusay'dı. Bu ondan nefret etmediğim anlamına gelmiyordu ama bilmiyordum. Ne yapsam bilmiyordum.

-"Kalk polise gidiyoruz Afra. O pisliği içeri tıkmaya gidiyoruz!"

Arkadaşlar Kusay'ı değiştirdik...

Votelerinizi bekliyorum...