49 GÜN

-4-

Yeni bir gün, yeni bir hayat vardı karşımda. Akşam uyuduğum yerde değildim. Bambaşka, küçücük, eski bir ev. Böyle bir yere en son ne zaman girdim hatırlamıyorum bile...

Yerimden doğruldum. Ayağa kalkmamla bir kızın odaya girmesi bir oldu. Beni görünce birden korktu ve çığlığı bastı. Çok mu korkunç görünüyordum acaba. Arkamda ayna olduğunu hissettim. Arkamı döndüm. Ama sadece aynayı görüyordum. Kendi görüntüm yoktu. Bu kız beni nasıl görmüştü ki...

--Kimsin sen.! Ne işin var burada!?
--Lütfen sakin ol. Sana her şeyi anlatacağım. Beni sessizce dinleyecek misin?
--....

Yanına gittim ve kolundan tuttum. Korkuyordu benden. Aynada yansımamın olmadığını görmeseydi bu kadar korkmazdı belki de.
Koltuğa otutturdum ve ben de yanına oturdum.

--Ben.. Ben.. Benim adım Aslı. Sana hikayemi nasıl anlatacağımı hiç bilmiyorum aslında. İstersen baştan başlayayım.
Benim sevdiğim bir erkek vardı. Eymen... Onu sevdim.. Hem de çok sevdim. En sonunda bana çıkma teklifi etti. İlk kez buluşacaktık. İçimde büyük bir heyecan vardı. Hazırlanıp evden çıktım. Onunla buluşacağımız kafenin tam önünde trafik kazası geçirdim ve komaya girdim. Sonra kendimi bembeyaz bir odada buldum. Bir adam bana yaklaştı ve bana ne olduğunu anlattı. Bu dünyada benim için akmış üç gözyaşı bulmam gerekiyor. Boynumdaki kolye de, benim için birisi ağladığında bir su damlası oluşacak. Üç su damlası topladığımda komadan çıkıp hayatıma devam edeceğim. Bu su damlalarını toplamam için bana bir beden yardım edecek ve bu beden sen seçildin. En önemlisi de bunu yapmam için sadece 49 günüm var.. 

--Peki ya bulamazsan.??
--Hayatıma son verilecek...

Bir suskunluk oldu aramızda. Derin düşünceler arasında gezindiğini fark edebiliyordum. Bana biraz daha yaklaştı ve sarıldı. Bana huzur vermişti böyle davranması...

--Eee. Sen kendini tanıt hadi.
--Adım Ayça. Bir kafede çalışıyorum. Benim evim burası. Burada yaşıyorum. Ama tabi ki kira burası. Durumum çok iyi değil. Sıradan bir hayatım var. Anlatabileceğim pek fazla birşey yok anlayacağın...

--Bana yardım edecek misin.?
--Tabii ki..

                     ....…......………………

Yerinden kalktı ve kağıt kalem getirdi. Tablo şeklinde birşey çizdi. 49 tane küçük kutuya böldü kağıdı.  Tek tek üzerinden gitti çizgilerin. Sonra konuşmaya başladı.

-- Kalan zamanını sürekli göz önünde bulundurmalısın.

Kalkıp mantar panoya astı çizdiği tabloyu. Sonra konuşmasına devam etti.
--Geçen her gün bir kutuyu işaretle. Sana yararı olacaktır.
--Teşekkür ederim Ayça.
--Ne demek...

Kolundaki saatine baktı.
--Ooo... Ben işe çok geç kaldım.  Sakın evden ayrılma.
--Tamam.

Tabiki de ayrılacaktım. Annemi görmeliydim. Ve Eymen i...  

Yeni bölümle karşınızdayım. İlk olarak geliştirdiğimiz için özür dilerim. Yorum ve beğenilerinizi eksik etmezseniz çok sevinirim...