Door wolf4444
Bij elke stap die ik zette spatte er een paar druppels regenwater op. Ik had geluk dat het motregende, want mijn gympen waren nou niet bepaald waterdicht. Bij elke lantaarnpaal waar ik voorbij liep werd ik opnieuw voor een kort moment verblind.
Ik concentreerde me hard op het verzetten van mijn voeten, waardoor ik het felle licht dat met regelmaat kwam en ging, nauwelijks opmerkte. Ook keek ik strak voor me uit, want elke keer als ik naar de muren aan weerszijden van me had gekeken, was er een gezicht in gegraveerd. Een bekend gezicht.
De wind wakkerde aan, en begon tegen me te schreeuwen. De woorden kwamen van de wind zelf en ze klonken tot diep in mijn hoofd door, om daar de blijven hangen. Scherpe glas flinters haalden mijn gezicht open. Hagel, nam ik aan. Mijn zicht werd voor een kort moment vertroebeld, en niet door de regen, zoals ik in eerste instantie dacht. Ik wreef met mijn handen langs mijn ogen, want ik zag nauwelijks meer iets. Toen ik op mijn handen neerkeek werd me van alles duidelijk. Bloed. Ik had net bloed uit mijn gezicht gewreven.
Terwijl ik emotieloos naar mijn handen staarde, wakkerde de wind verder aan. Hij trok me los van de grond, en sloeg me tegen een muur links van me. Een akelig gekraak, dat van mijn rug afkomstig leek te zijn, overstemde de huilende wind voor een seconde. Nee, het had de wind doen zwijgen. In plaats van de loeiende wind en de woorden in mijn hoofd, klonk nu alleen nog maar een dof gebonk. In trance staarde ik naar de donkere muur. Bakstenen verschoven, en langzaam ontwaarde ik een gezicht. Altijd dat gezicht. Altijd.
Met mijn laatste krachten trapte ik tegen de muur, en rolde ervan weg. Opeens viel de donkere straat, met zijn hoge muren weg, en bleef ik alleen over met de pijn en het gebonk in mijn hoofd. Het bonken nam toe. Regelmatig dreunde het geluid verder en het baande zich een weg door mijn gedachten. Het raakte alles, en tegelijkertijd was het ongrijpbaar. Nu begon het gebonk in groepjes uiteen te vallen, onregelmatig en onverwacht sloeg het opnieuw in in mijn hoofd. Compleet in paniek sloeg ik om me heen. Ik probeerde me te richten op de herkomst van het geluid. Plotseling hoorde ik een stem heel zacht vloeken. Ik spitste mijn oren.
'Kop dicht!' klonk het, tien keer harder dan ik had verwacht. Geluiden in mijn hoofd losten op, en ik lag weer stil. 'En bedankt,' werd er aan de andere kant van de deur gezucht. Ik lag naast mijn bed, met mijn hoofd tegen de kast, en ik keek uit op de deur van mijn kamer. Ik knikte mezelf toe. Weer een nacht overleefd.
De ochtend was lang en koud. Doelloos was ik in de stad rond gaan zwerven, om het kille gevoel waarmee de droom me had achtergelaten kwijt te raken. Helemaal wakker was ik nog niet, de geluiden van de ontwakende stad drongen nauwelijks tot me door, en ik moest moeite doen om niet tegen mensen of auto's op te lopen. Ik bleef lopen, maar liep aan de uiterste linkerkant van de stoep, om maar niet geconfronteerd te worden met de muren die maar al te veel op de muren uit mijn droom leken.
Op een brug over de rivier bleef ik stilstaan om naar het snelstromende water te kijken. Zo graag zou ik met dat water mee willen stromen, alsmaar verder, nooit stilstaan. Met de snelheid van het water zou mijn verleden me nooit kunnen inhalen.
Het schuim, veroorzaakt door kleine stroomversnellingen vlak onder de brug borrelde anders dan anders, en begon in nog onbekende vormen te kolken. Verward volgde ik de draaiende bellen en stroompjes, tot ik tot een afgrijselijk besef kwam.
In het water vormde het schuim het gezicht van vannacht. Mijn ergste nachtmerrie werd werkelijkheid. Of nee, er was geen werkelijkheid. Dit was een vicieuze cirkel, een droom waar ik nooit meer uit zou kunnen ontwaken. De nachtmerrie genaamd 'het leven'.
Mijn mening:
Wauw!
Eerlijk, dit was echt een heel goed verhaal! En ik heb bijna geen enkele fout gevonden.
Knap werk!👌
