Door @thegunt
"Kijk me aan, zei ik!" Ik pakte haar bij haar bebloede hoofd , en schreeuwde het opnieuw.
"Kijk me aan!"
"Val toch dood," antwoordde ze terwijl ze het bloed uit haar mond spuugde. "Verdomme ik ben je fucking broer!" schreeuwde ik opnieuw. "Dat was je, je bent dood!"
"Nee jij bent dood," antwoordde ik terug. Opnieuw spuugde ze bloed uit haar mond , ik duwde haar hoofd op zij waardoor ze opzij keek. Langzaam draaide ze haar hoofd weer recht.
"Jij weet niet eens waarom je hier vast gebonden zit!"
" Fuck you!"
"Je hebt me achter gelaten in de fucking wildernis!" Opnieuw keek ik haar aan. Ze zag er vreselijk uit maar ik genoot er van om na al die jaren haar terug te kunnen pakken.
"Ik heb daar vijf jaar gezeten en weet je dat ik de vreselijkste dingen moest doen om te overleven.'' Ik keek haar opnieuw aan in de hoop dat ze medeleven zou tonen maar dat mocht niet blijken want ze begon te lachen. Het was vreselijk om haar zo te zien onder het bloed maar ze had er na gemaakt maar toch ze blijft je zus.
BAM BAM BAM BAM
"Doe die deur open, politie!''
Ik keek naar de deur het was waar zwaailichten blauw, rood, wit blijkbaar was er niet alleen politie. Ik wist dat het over zal zijn als ik de deur open zou doen, dus schreeuwde ik terug: "Kom niet naar binnen anders maak ik haar af!''
''Laat haar toch gaan!''
Ik liep geïrriteerd naar de deur en pakte een vuurwapen uit mijn broek die daar al de hele tijd had gezeten en liet hem zien aan de politie door het raam.
''Ik ben niet bang om hem te gebruiken!" Na mijn woorden liep ik terug naar mijn zus en gaf haar nog een klap in haar gezicht. Ik kon niet meer stoppen. Iets bleef maar zeggen, ga door met slaan. Er kwam steeds meer agressie naar boven en voor dat ik het wist had ik haar bewusteloos geslagen.
Nadat ik dat door had, zakte ik ineen op de grond en keek om me heen. Ik was in het huis van mijn zus , de zus die ik vijf jaar geleden bewonderde en nu tot het bot haatte. Mijn gedachtes raasde als een wilde door mijn hoofd terwijl ik de kamer rond keek. Mijn blik bleef hangen bij de open haard waar allemaal foto's op uit stonden gestald. Ik stond op en liep naar de uitstalling van foto's toe. Op de ene was een meisje van vijf te zien en op de ander een baby die mijn zus liefdevol in haar armen heeft. Mijn ogen gleden over de foto's tot ik een foto van mij zag staan met een overlijdens kaart en een kaars die brandde. "Mama? Mama? Mama, ik kan niet slapen."
Ik hoorde na deze woorden langzaam en heel zacht voet stapjes van de trap af komen. En binnen een paar seconden stond er een heel klein meisje voor me in de woonkamer.
"Wie... bent... u?" hoorde ik haar met een bibberende stem zeggen. "Ik ben ... Jef."
"Waar... is... mijn... mama?"
"Dat weet ik niet, ga maar even zitten hier op de bank.'' Ik keek het meisje aan wat ze ook zal doen , ze mocht niet naar de keuken kijken en er al zeker niet heen gaan want dan zal ze haar moeder bebloed zien zitten.
"Wat is je naam?" vroeg ik haar om te zorgen dat ik haar bezig hield.
"Mijn... naam... is... Jean."
"En hoe oud ben je?" Op deze vraag antwoordde ze niet met woorden maar met haar handen. Zonder te twijfelen stak ze vijf kleine vingers op.
"Waar is je papa?"
"Die... heb ik niet... meer, mama en papa zijn gescheiden... omdat papa mama sloeg."
Ik ging naast haar zitten en keek haar recht aan. Ze loog niet, dat zag je. Ik sloot heel even mijn ogen. Ik kon het niet geloven. Mijn zus werd geslagen en ik wist het niet.
Toen ik mijn ogen open deed was ik niet meer in het huis maar in een woud.
"Jack, Jack waar ben je?"
Ik keek om me heen en zag dat mijn zus naar me zocht.
"Hier ben ik," antwoordde ik terug maar ze reageerde niet. "Wat is er?" hoorde ik iemand zeggen. Ik keek om me heen en liet mijn blik vallen op een gestalte die precies op mij leek. "Jack, ik wil even met je praten," antwoordde ze op zijn vraag. Nu snapte ik het. Hij was mij. Ik keek terug op die dag dat ze me achter liet.
"Moet dat nu , ik moet zo naar het meer om te kijken of we iets hebben gevangen," ging het gesprek verder. "Je hebt ook wel gelijk. Het hoeft niet nu. Ga maar snel naar je val maar dan spreken we elkaar."
"Is goed ,tot zo."
Ik zag dat ik weg liep maar de hereniging hoorde nu af te lopen maar dat deed het niet. In plaats daarvan zakte mijn zus neer op de grond en begon tegen zichzelf te praten.
"Ik moet hem het vertellen, ik moet hem het vertellen dat ik zwanger ben en dat ik ga scheiden van Job.''
Dit bleef ze maar herhalen totdat Job opeens uit de bosjes op kwam en op haar af stormde. "Kut wijf dat je bent , jij wil scheiden van mij dat zal toch niet" tijdens deze zin gaf hij mijn zus een klap. Ik wilde naar hem toe rennen om het zelfde bij hem te doen maar ik kon niet meer bewegen en voor dat ik het wist zat ik weer naast Jean op de bank.
"Alles oke?" vroeg ze. "Ja alles is oké " beantwoorde ik een beetje verstrooit terwijl ik opstond. De herinnering had ik niet helemaal gezien maar dat hoefde ook niet ik wist hoe het namelijk af zou lopen. Job had namelijk haar mee genomen en mij achter gelaten dus alles wat ik haar aan had gedaan was onterecht. Ik moest me dwingen om uit mijn gedachten te komen en me weer te concentreren op Jean.
"Jean, wil jij wat voor me doen?" Ik keek haar met smekende ogen aan maar na een tijdje wachten knikte ze heel pittig ja.
"Goed, zal jij jou mama willen zeggen dat ik van haar hou?" ze knikte als goed keuring. Nadat ik haar goedkeuring had gekregen liep ik naar de deur en opende hem. Eerst gooide ik mijn wapen er uit en daarna liep met mijn handen omhoog naar buiten. Dit was het allerlaatste wat ik weet van mij familie , ik heb ze sinds dien nooit meer gezien maar een ding weet ik wel: ik hou van ze.
Mijn mening
Oké, eerst en vooral bedankt voor je deelname :)
Dan nu over je verhaal: ik vind je verhaal echt goed en zeer origineel. En dat is top.
Wel vond ik het jammer dat er paar foutjes in zaten. Die heb ik zo goed mogelijk proberen te verbeteren. (Hopelijk vind je dat niet erg? zo ja, zeg dat dan even dan zal ik gewoon jou tekst er op zetten.)
Het waren vooral leesteken foutjes dus zo erg was het niet.
Het kan wel gebeuren dat je nog enkel foutjes terug vind, ik ben namelijk niet de beste verbeteraar en maak zelf ook miljoenen fouten. Als je toch nog vragen zou hebben, mag je die altijd gerust stellen.
