Geceler'in Gizemi ( GDS )

~Mor ve Siyah..~

☆Mor saçlı kadına ithafen..

Gecelerin koruyucusu belirdi uzakta,
Aydınlattı karanlığı hiç yorulmadan,
Tekliğindeki asalet ışık yaydı durmadan,
Karanlıktakı kimlikleri sorgulamadan.

Dolunaya doğru yürüyüp uçurumda durdu kadın,
Durmasıyla telaşlandı rüzgar;
Kafesinden çıkmaya çalışan kartal misali çırpınıp,
Bir bulut kadar özgür olduğunu unutarak.

Endişeliydi o gece Dolunay;
Kimsesizliğini usanmadan seyrettiği,
Mor saçları dalgalanan kadının,
Gözleri ışıldamıyordu bu sefer,

Geceler'in ezgisi dolandığında etrafta,
Varlığı sadece duman olan,
Bir Kimse göründü uzakta;
Gözleri geceye meydan okurcasına siyah,
Duyguları aşkı yeniden yaratacak kadar beyaz.

Sessizce ağladığında kadın;
Göz yaşları yıldız olup saçlarına kondu..

Siyah gözler büyük acıyla yaşardı;
Kadına istese de yaklaşamadı,
Acıyan kalbini ısıtıp saramadı.

Hafif meltem misali fısıltılar geceye karıştı..
Ezgilerle tüm Diyar'ı dolaştı:

"Gündüzleri kısalıp kararan saçlarım,
Yok olan sesim, bilinmez gözlerim,
Aşkı medet uman sevgisiz kalbim,
Daha fazla dayanamıyor onsuzluğa.

O siyah gözleri bulmuyor beni,
Nasıl bulsun ki?
Bakılmayacak kadar değersiz,
Farkedilmeyecek kadar görünmezim..

Aşkını isteyecek kadar bencilim!.."

Kadının sesiyle,
Yerini güneşe bırakıp odasına çekildi ay..

Biliyordu;
Uçurumdakı aşkı unutmayacaktı,
Kimsesiz kadının yıldızdan saçlarını unutmayacaktı..

Dolunay gittiğinde karardı mor saçlar,
Işıklar saçarak kısaldı durmadan,
Huzurlu sesi yok oldu kadının,
Elmas gözleri kayboldu ansızın.

Dolunay gittiğinde değişti duman,
Işıklar saçıp şekillendi durmadan,
Siyah gözleri kör oldu adamın,
Kadına hasret kaldı ansızın.

..

Yüz yıllar geçtiğinde,
Işıklardan kitap oluştu uçurumda.
Kapağı siyah, sayfaları mor olan,
Satırları kimsesizliği, kaybolmuşluğu, aşkı anlatan...

Güneş etrafı aydınlattığında,
Yıldız beyazı satırla damgalandı kapak:

"..Aşkları bu topraklara fazla olan,
Mor saçlı kadın ve siyah gözlü adam.."