**Bodyguard**(Calum)

Part20:

     นี่ฉันจะต้องอยู่กับไอ้การ์ดโรคจิต
จริงๆเหรอเนี่ย
แค่เห็นหน้าฉันรู้สึกอยากจะเอาไม้ฟาดหัวให้ตายไปเลยจริงๆ
วีนัสนั่งถอนหายใจอยู่บนเตียงนุ่มๆ

ฉันคิดถึงนายคาลมากๆเลย ฮือออออ
แด๊ดทำไมใจร้ายกับหนูและนายคาล
อย่างนี้ ทำไมต้องให้นายคาลไปรัสเซีย
ด้วยล่ะ ตั้ง2อาทิตย์
ดูสิ! ยังมีหน้ามาขู่อีก นี่มันบ้านฉัน
ฉันจะเข้าจะออกเมื่อไหร่ ยังไงก็ได้
วีนัสรีบกดมือถือโทรไปหาเพื่อนสาว
เพื่อที่จะเล่าเหตุการณ์บ้าๆนี้.
.
.
......ตู๊ดดดดดดดดดด.....ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ
   อีเพื่อนบ้า!😡
แล้วทีงี้ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ยยยย
อยากไปเดินห้างตากแอร์ อยากกินอะไรอร่อยๆ
คิดแล้วก็คิดถึงฝีมือนายคาล
" เฮ้ออออออออ..."
ไม่รู้ว่าฉันจะต้องถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่...
  แต่เอาเถอะอีกแค่แป๊บเดียว เดี๋ยวนายคาลก็กลับมาแล้ว
ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ
" โธ่! ไอ้หอกนี่เคาะอยู่ได้😬"

" คุณหนูครับ ผมจะพาคุณหนูไปทานข้าว" ลุคเคาะประตูเรียกวีนัส

" ไม่กิน! ฉันไม่หิว !ไปให้พ้น!"
หล่อนตะคอกใส่ลุคเสียงดัง
วีนัสฟุบตัวลงบนที่นอนแล้วม้วนตัวอยู่ใน
ผ้าห่มผืนหนา
ฉันไม่อยากได้ยินเสียงนาย หน้าเน่าๆก็ไม่อยากเห็น
  แก๊กๆ แอดดดดดดดด...
เสียงประตูถูกไขออก
ไอ้บ้านี่มันเกินไปจริงๆ
หล่อนนอนขดเหมือนหนอนอยู่ในผ้าห่ม
เกร็งก็เกร็ง😯

  ต่อให้เธอล็อคประตูห้องผมก็เปิดได้อยู่ดี เพราะผมมีกุญแจห้องเธอ
ลุคเดินปรี่เข้ามาหาวีนัสที่นอนอุดอู้
อยู่ในผ้าห่มสีหวานของเธอทันที
" ลุกขึ้น ผมจะพาไปทานข้าว"
ลุคกระชากผ้าห่มออก แต่วีนัสยื้อไว้
" อย่ามายุ่งนะ ฉันบอกว่าฉันไม่หิวไง!"