Onschuld

Hoofdstuk 2: Ze is er niet meer

De rest van de dag is een waas. Ik was naar huis gerend en ben thuis op de bank gaan liggen. Het was een combinatie van huilen, suf voor me uitstaren en meer huilen. Waarom? Waarom laat ze me nu ineens vallen? Ik snap het niet...
Mijn ouders waren niet thuis. Het zijn goede zakenmensen, en veel op reis. Maar toch zou ik nu graag even met iemand praten. De neiging is groot Rebecka te bellen, maar dat kan niet. 'Klote Rebecka' mompelde ik. 'Klote Kevin. Klote Sterre. Klote school.' Sterre was Rebecka's beste vriendin. En het grootste kreng van de school. Ik ging maar op bed. Als ik wakker was, was mijn leven toch hopeloos. Ik hoopte dat er wat meer in mijn dromen zou gebeurenIn positieve zin bedoel ik dan.

Toen ik wakker werd nam ik niet eens de moeite om me aan te kleden. Ik plofte gewoon in mijn joggingsbroek op de bank en deed de tv aan. Ik zette hem hard aan en ging in de keuken een ei koken. Ik hoorde flarden van het nieuws.
'Tsunami verwoest delen van Oklahoma...'
'Meer dan 54 doden bij militaire missie...'
'Scholiere dood gevonden in...'
Wacht wat? Ik rende naar de tv. 'Ze werd gevonden door een bouwvakker. Ze lag in een diepe kuil op de bouwplaats. Tot nu toe duidt alles op moord. Leeftijdsgenoten worden gevraagd naar haar school te komen.' Een korte opname van mijn school. 'Iedereen die enig idee heeft over de dood van Rebecka Langeloof wordt verzocht contact op te nemen met de politie.'
Ik zakte op de bank. Ze was er niet meer. Waarom? Wie had dit gedaan? Waarom? Ik kleedde me razendsnel aan en fietste naar school.

Daar was het verschrikkelijk druk. Iedereen stond een groepjes te huilen en te praten. Sterre werd net verhoord door de politie toen ik het plein opkwam. 'Daar is ze!' gilde ze. 'Zij heeft haar vermoord!' Ik keek om me heen. Over wie had ze het? Toen realiseerde ik me... Ze had het over mij.
'Wat?' zei ik verward. 'Hoe kom je daar nou bij? Ze was mijn enige vriendin! Waarom zou ik haar vermoorden?'
'Omdat je een jaloers kreng bent, daarom! De hele school heeft jullie gisteren gehoord! Ze had je voor schut gezet, en terecht!' De tranen liepen over haar wangen, maar ze ging maar door. 'Ik zag je blik wel. En toen je wegliep, zei je nog 'val dood' tegen haar. Je hebt haar vermoord. Beken maar!'
Ik stond daar verstijfd. Had ze dat nou echt gezegd? Een agent kwam op me aflopen, iedereen luisterde mee. 'Is het waar wat ze zegt?' vroeg hij vriendelijk. 'Ja, maar...'
'Goed' zei hij kalm. 'We nemen je mee naar het bureau.'