Onschuld

Hoofdstuk 4: voorvluchtig

Ik hield net een gil in, en kroop ineen op mijn bed. 'Wie ben je?' vroeg ik angstig.
'Dat kan ik hier niet zeggen' antwoordde de stem me. 'Maar luister, ik kan je helpen hier weg te komen. Dan kunnen we op zoek naar de moordenaar van je vriendin zoeken en weet iedereen dat je onschuldig bent.'
Ik dacht na. Zijn aanbod was heel antrekkelijk. Maar.... 'Gaan mensen dan juist niet denken dat ik schuldig ben?'
Ik hoorde dat hij zijn schouders ophaalde. 'Kan. Maar dan gaan wij naar de echte dader zoeken.'
Ik twijfelde nog even. 'Maak maar open' besloot ik. Een lange tijd hoorde ik alleen gekraak en gerammel aan het slot. Daarna vloog de deur open, en ik werd naar buiten getrokken. 'Rennen' siste hij, en ik deed wat hij zei. Ik rende achter hem aan, alsof mijn leven ervanaf hing. Het leek alsof hij precies wist waar hij heen moest.
Na een tijdje stonden we buiten. Toen pas ging het alarm af. De jongen gromde. 'Blijkbaar kunnen ze dat rotding sneller repareren. Ik keek hem vreemd aan. 'Leg ik later wel uit' zei hij snel. 'Nu moeten we rennen.'
Dus ik rende weer achter hem aan. Achter me hoorde ik al mensen roepen en rennen. We renden een heel eind, een bos in.
Ik was na een tijdje kapot, maar ik rende door. De jongen voor me leek echter onvermoeibaar. Na een tijdje kwamen we bij een soort beekje. 'Hier moeten we doorheen!' riep hij. 'En zorg dat je helemaal nat wordt. Dan kunnen hun honden onze sporen niet meer volgen, omdat we onze geur bedekken.'
Ik had helemaal geen zin in een longontsteking, en toch deed ik wat hij zei. Daarna renden we verder.
'Zijn we er bijna?' hijgde ik. Ik was kapot, en mijn koude, natte en zware kleding hielpen niet.
'We kunnen nu wel rustiger lopen' zei hij, en dankbaar minderde ik vaart. Ik had zin in een warm bed en droge kleren. Bek af was ik.
In de verte doemde een fabriek op. Ik herkende de fabriek. Hij was gesloten sinds mijn zesde, omdat er ooit een ongeluk was gebeurd. En nu ging ik er recht opaf. 'Hier is onze schuilplaats' zei hij. Ik knikte, vermoeid dat ik was. Ik had het gevoel alsof ik staande in slaap kon vallen.
En dat gebeurde. Ik zette één stap naar binnen, en viel naar voren. Diep in slaap, hoorde ik achtersf van de jongen.