De hele rit in de politiebus zat ik suf voor me uit te staren. Was ik nou echt beschuldigd van moord? Waarom? Ja oke, dat was goed uitgelegd, maar dachten ze nou echt dat ik haar heb vermoord? Zelfs nu is dat nog altijd een raadsel voor me. Had Sterre me in de wilde weg beschuldigd, wilde ze gewoon iemand de schuld geven? Of dacht ze het echt? Niemand zei wat tegen me. Het viel me nog mee dat ik geen handboeien omhad! Ik bedoel, ik was de moordenaar van mijn vriendin, ik was levensgevaarlijk.
Maar dat terzijde.
We stopten bij het politiebureau, en ik werd onder begeleiding naar binnen geleid. Nog steeds was ik verdoofd, maar de angst kwam nu ook. Wat gingen ze met me doen? Opsluiten? Maar ik had toch recht op een advocaat? Alles schoot door mijn hoofd.
Ze brachten me naar een verhoorkamertje, waar ik in een stoeltje werd geplant. Één van de mannen zette een soort recordertje voor me, de ander ging tegenover mij zitten. Toen begonnen de vragen.
'Heb jij je vriendin vermoord?'
'Nee' antwoordde ik zo kalm mogelijk.
'Heb je tegen haar gezegd "val dood"?'
Ik zuchtte inwendig. 'Ja. Maar ik meende het niet zo! Ik was gewoon... Boos.'
'Waarwas je gisteravond?'
'Thuis.'
'Heb je een alibi? Kan iemand dat bewijzen?'
'Nee, mijn ouders zijn in het buitenland.'
En zo ging het nog een tijdje door. Na meer dan een uur werd ik naar een cel gebracht. Ik ging op de brits liggen en begon zacht te huilen. Om Rebecka, Sterre, mezelf, alle ellende, alles. De zon ging onder en langzaam viel ik in slaap.
Midden in de nacht werd ik wakker. 'Koekoek' hoorde ik iemand zeggen, en toen ik opkeek, zag ik twee paar ogen door de tralies van mijn cel maar mij kijken.
JE LEEST
Onschuld
Mystery / ThrillerViola is een doodgewoon meisje, maar op school nogal een buitenbeentje. Ze heeft maar één vriendin, Rebecka, die bij de populairen hoort. Op een dag krijgen ze ruzie, en de volgende dag wordt Rebecka dood gevonden in een kuil, en Viola krijgt de sch...
