Yine yalnızlığın ağır bastığı vakitlerden.. Elimde kalem, dizeleri nakşediyorum. Umutsuzluklarımı yazarak daha da netleştiriyorum. Kaybettiklerim daha kolay vuruyor böylece yüzüme. Daha da ağlıyorum. Gözyaşlarımı size sunuyorum. Şerefsizliğinize ve de kötülüğünüze. Asla yumuşayan kalbinize. Okuyun bu dizeleri ki mutlu olun. Nasıl çöktüm anlayın. Hissedin iliklerinizde ruhun en kırgın halini. Siz kötüsünüz. Hiç çocuk olmamış gibi, sanki bir şeker için ağlamamış gibisiniz. Nasıl ayaklarınız yere basabiliyor böyle sağlam? Nasıl gülüyorsunuz böyle mutluymuş gibi?
