My Bad Boy : Montesalve brothers 1

Forty Four: Again.

Hey guys. The end is near. Last chap tomorrow then the Epilogue will be posted on Saturday or Sunday. Please comment down your feels. Enjoy!

Yvonne's POV

Umiiyak na sumakay ako sa eroplano. Napahawak pa ako sa ulo ko dahil bigla akong nahilo. These days I've been freaking stressed and I lack sleep. Mukhang namayat din ako dahil di ako makakain ng maayos. Naupo na ako sa designated seat at ipinikit ang mata.

You did the right thing Yvonne. You being away is the solution. You can't be selfish.

May luha nanamang tumulo sa mga mata ko. This time I didn't wipe them off. I just let them fall. Besides, pagod na akong mapunas ng luha. Pagod na ako.

I closed my eyes hoping that this is just a dream, a nightmare. Hoping that when I wake up, I'll see his face, his smiling lips and kiss it. Hoping that I'll have the chance to hug Summer again. But then, I hoped for something imposible again.

Unti unting bumigat ang mga mata ko at nagising na lamang ako nang may maramdaman akong humawak sa balikat ko. "Good evening ma'am, we already landed. Welcome and enjoy your vacation at Palawan!" Sabi niya at ngumiti naman ako sakaniya.

Nang makababa ako ay napalingon ako sa paligid. Madilim na. Kailangan ko sigurong makahanap ng resort dito na pwedeng matuluyan. O hotel. Kahit saan na pwedeng matulog.

After a few transpo, I found one. It's a beach resort. May hotel din sa loob and doon ako nagpasyang magpalipas ng gabi. Mag-iisip pa ako bukas kung saan ako pwede. Because I can't stay in a hotel for months. Mauubos ang dala kong pera.

Nilapag ko ang maleta ko at nahiga sa kama. I held my phone and stared at Summer's contact name. Should I call her? Pero gabi na, baka nandon na si Kean. Baka malaman niya kung nasaan ako. Edi nasayang ang pag-alis ko. Ugh! I missed her already! I miss them.

Matapos maligo at magbihis ay pinilit ko ang sarili kong lumabas. Sayang ang pag-stay ko kung hindi din ako makakalabas. Isa pa, I need fresh air. Buti nalang at sa beach ako nagpunta. I can relax for a bit.

Umupo ako sa pinong pinong buhangin, maganda ang kulay ng langit dahil papalubog palang ang araw. Kulay orange ang dagat na may halong pula at asul. Kakaunti lamang ang tao. Medyo malakas ang hangin at rinig na rinig ko ang pag-agos ng dagat.

I closed my eyes and there, my tears started to fall again. They fell again and again. Parang ako lang. And like my tears, they fell and crashed at the surface. Paulit ulit akong nahuhulog at paulit ulit din akong nasasaktan. Ang luha kong kusang nahuhulog, kahit ayaw ko, kahit anong pigil ko, nahuhulog at nahuhulog padin sila. Parang ako lang talaga.

I let the wind dry my tears until It became real dark. May mga ilaw naman kaya't nakakakita padin ako. I just remained there, sitting. Looking at the dark. Feeling the darkness.

Naramdaman kong naabot na ng alon ang mga paa ko at hinayaan ko lang iyon. I felt like the coldness is running through me. I felt like the waves are comforting me. I felt like the nature knows that I'm in pain.

Oh God, for how long should I suffer from the pain? How much pain will you give me? How much pain should I endure? God, please, answer me, because I'm slowly losing my hope of being happy.

I was shocked when someone held my hand. Tatabigin ko na sana iyon nang makitang si Ty iyon. Namutla ang mukha ko at pakiramdam ko ay tumigil ang daloy ng dugo ko sa katawan ko. Ty's here, meaning... she's here?!

"Hi tita!" He greeted me and I just smiled at him.

"Ty!" Rinig kong sigaw ng isang babae at napalingon naman si Tyron doon. Hanggang sa naramdaman ko na ang presnsiya ng isang babae. Si Yxa. Si Yxa Hilandreo.

"Oh, hi Yvonne! Kamusta!" Ngiti niya sa akin ngunit di ko masuklian ang mga ngiti niya. Mukhang nakita niyang hindi ako masayang makita siya.

"Uh... Ty, dun ka muna kay Dave." Sabi niya at kiniss muna ako ni Ty sa cheeks saka umalis.

Tinabihan naman ako ni Yxa. "Mag-isa ka lang?" Pamababasag niya sa katahimikang bumabalot sa amin kanina. Tumango lang ako. Ewan ko, ayokong magsalita.

Alam mo yung pakiramdam na kapag nagsalita ka ay sasabog ka nalang sa iyak? Ganon, ganon ang pakiramdam ko ngayon.

"How's you ang Kean?" Tanong niya na mas nagpasama ng pakiramdam ko. Mukhang hindi niya alam na nirereto siya ng papa niya kay Kean. Mukhang wala siyang alam.

C'mon Yvonne. You shouldn't be blaming her. It's not her fault anyway. It's her father's decision. "Hmm.. ewan ko eh." Sabi ko at mapaklang tumawa. She looked confused at tumingin nalang siya sa dagat.

"You know what? After I let Kean go, masakit nung una, pero nakaraos naman ako. I realized that maybe, Kean's really not for me. After months of ignoring him, we talked earlier. Naging magkaibigan ulit kami." Sabi niya. So hindi office work ang pinuntahan niya kanina? Si Yxa?

"He said sorry and he asked for friendship. We became friends for years, kaya't pinatawad ko na din siya." Sabi niya. "You should hold onto him tight. Because a man like Kean is hard to find Yvonne. Lucky you." She said and left.

Gusto kong sabihin na 'No matter how tight I hold him, there's this pathetic thing called destiny that's tearing us apart.'Kaso para saan pa? Wala din namang halaga kahit sabihin ko sakaniya iyon.

Nang lamigin na ako ay pumasok na ko sa hotel. May mga foreigners at mga pamilyang masayang nagbabakasyon. Muka tuloy akong tanga na mag-isang natuyuan pa ng luha.

I laid on the bed and closed my eyes. No matter how hard I try, my tears won't stop from falling. Napabangon lang ako nang makaramdam ng sakit ng sikmura. Dumiretso ako sa banyo at inilabas doon ang kinain ko kanina pa. Sinuka ko lang lahat hanggang sa maging tubig nalang ang nalabas. I held my stomach. Hindi pa ako nagdi-dinner. Ugh.

Nilinis ko ang sarili ko at nag-order lang ako. I have to be strong for Summer. Kahit para nalang sakaniya. I promised her I'll be back. Let's be healthy and keep that promise someday Yvonne.

Nang dumating ang order ko ay napatakip ako ng ilong. F-ck, ang sangsang ng amoy! Amoy imburnal na ewan yung pagkain! Ibinalik ko iyon sa crew at pinapalitan ng bago. Ganon ba talaga ang mga pagkain dito?

Pinalitan naman nila iyon ngunit napatakip nanaman ako ng ilong. Ayoko ng sibuyas! Ang pangit ng amoy! "Please, give me a food without onion." I said habang masamang tinitignan angbsibuyas at nakatakip ang palad sa ilong ko. Nagtataka naman akong tinignan nung crew.

"Ahh! Buntis po ba kayo ma'am? Sige po. Ano pa pong kailangan niyo?" Aniya at nanlamig naman ako. Wala sa sariling umiling ako at umalis na ang crew.

F-ck. I can't be....

Iniling ko ang ulo ko. I didn't hate onions before. Actually, I liked it. Nagsuka din ako earlier. I remembered us doing 'it' or how many times without... protection. Omg, no!

Matapos kong kumain ay nagtanong ako kung saan ang pharmacy dito at buti nalang ay meron. Pumunta ako doon kahit malamig sa labas. Bumili ako ng limang pregnancy kit. I have to make sure.

Nang makarating ay kinakabahan pa ako habang ginagamit ito. I closed my eyes tightly and let out a heavy sigh before looking at the result.

Tears run down my eyes. My heart beat's fatser than usual. I almost stopped breathing.

I'm pregnant....again.

~~AgentBlue143