The writersgames

Inleiding

Dit boek doet mee aan de writersgames van @fantasylove00 want het leek me wel leuk en Rumpelstiltskinx heeft me bijna gesmeekt om mee te doen.

Wat zal ik vandaag eens aantrekken? Ik sluit mijn ogen en ga met mijn hand door mijn uitgebreide zelfgemaakt garderobe en voel aan alle stoffen. Ja die ene gladde. Ik pak de strakke gladde broek en trek hem aan. Opnieuw ga ik met mijn hand en gesloten ogen langs mijn kleding. Een wollige stof raakt mijn vingers en ik weet dat ik dit mijn favoriete hemdje is. Ik pak hem uit mijn kast en bekijk mijn hemdje nog eens goed, ik weet nog dat ik zo ontzettend blij was toen mijn vader met deze lap stof thuiskwam, een cadeautje voor al zijn inzet voor ons district. Ik kijk nog snel even in mijn spiegel en zie een lang meisje met lichtbruine haren en sproetjes. Ik tast achter me en pak mijn grote bruine riem van in kaptafel, zo klaar. Ik volg mijn neus de trap af naar beneden, een heerlijke geur van gebakken eieren met spek drijft omhoog en ik begin te watertanden.
"Alisha!" Mijn ouder broer kijkt lachend naar me om. Zijn ogen gaan over mijn kleren en hij begint nog harder te lachen. "Je woont toch niet in district 7? Waarom ben je dan verkleed als boom beneden?" Ik steek mijn tong uit, stomp hem in het voorbij gaan tegen zijn schouder en ga naast mijn moeder staan.
"Lekker eieren met spek." Mijn moeder draait zich om en aait zachtjes over mijn haar.
"Trek je maar niets aan van je broer bruin staat mooi bij je blauwe ogen." Ik zucht, echt mijn moeder weer. Ze denkt altijd dat de dingen die mijn broer en ik tegen elkaar zeggen echt kwetsend bedoelt zijn.
"Komt pap vanavond thuis en zie ik hem nog voor de boete van morgenochtend of is hij weer te druk met zijn werk? Mijn vader is altijd te druk met zijn werk bij het bestuur van de stad dus eigenlijk kan ik het antwoord wel raden.
"Nee hij komt pas laat thuis en dan lig jij al in bed." Ik slaak nog een zucht, pakken bord met eieren en spek en ga naast mijn broer aan tafel zitten.
"Hey dit is je een na laatste boete kijk een beetje vrolijker. Over twee jaar mag jij ook in het bestuur van de stad gaan werken als je dit soort cijfers blijft halen. Misschien schop je het wel tot volgende burgemeester." Mijn broer praat met zijn mond vol en er vliegen allemaal kruimels over tafel.
"Ja en dan met lede ogen moeten toezien op hoe al die kinderen jaarlijks boete moeten doen, nee dank je." We hebben dit gesprek al vaker gehad, mijn broer is blijkbaar de angst om getrokken te worden vergeten en ziet alleen de mooie kant van het leven. Nou ja mooi. Hij deed nooit zijn best op school en werkt nu met alle andere laagopgeleide volwassenen in de textiel fabriek.
"Ach joh kop op, zie het niet allemaal zo somber in. Ik ben er ook doorheen gekomen en zie wat er van me geworden is, team leider van de wevers!" Sinds mijn broer hogerop geklommen is, praat hij alleen nog maar over zijn geweldige baantje als team leider.
"Ik hoop maar dat ik net als jij nooit getrokken ga worden." Ik sta op en laat mijn half leeggegeten bord op tafel staan. Buiten is het een drukte van belang met allemaal volwassenen die naar hun werk gaan en kinderen die nog even buitenspelen voordat ze naar school moeten. Langzaam loop ik in de richting van het plein waar morgen de boete zal plaatsvinden, vredesbewakers zijn alles al aan het klaarzetten en er word boos naar me geschreeuwd dat ik moet oprotten. Het zou slimmer zijn om gewoon via een steegje om te lopen, maar iets in me vind dat ik tegen het bevel van de vredesbewakers moet ingaan en gewoon rechtdoor moet blijven lopen, net als altijd. Mijn hart klopt luid in mijn keel als ik het plein oversteek en het word niet minder als ik de trap van het bestuursgebouw op loop. Die vervloekte angst voor alles wat met het capitool te maken heeft, het is me altijd al ingeprent. Vanaf het moment dat ik geboren werd tot nu, soms zou ik willen dat ik de kracht zou hebben om tegen het capitool in opstand te komen. Maar ik weet dat dat slecht dromen zijn, net als mijn stage plaats hier in het bestuur. Er kan nog van alles gebeuren tot ik officieel volwassen ben. Ik duw de deuren voor me open en loop naar binnen, de grote hal van het gebouw in.