First Love Never Dies

Chapter 3

Clyde's pov

Hindi ko na sinundo si Karen. Kahit gusto ko pa siyang makasama pero hindi, hindi niya ako pwedeng makita ng ganito. Ganitong mahina ako at walang pakinabang.

"Ano okay ka na? I said drink your medicine to ease your pain Clyde. But you didn't. Ano bang problema mo? I thought gusto mo pang gumaling? Then why are you doing this?" Panenermon at tanong ni Mama.

"Mama you know anong sasabihin ko at sawang-sawa na ako ulit-ulitin pa. Mama I know you care a lot for me kayo alam kong nagaalala kayo saakin pero ayaw ko ng umasa Mama. We did try our best Mama But--"

"No. Clyde please naman oh. Gagaling kapa don't talk like that. I know, i know gagaling kapa. Diba lalaban ka p---"

"Mama please let me speak i want you to know---"

"No Clyde i don't want to hear it. I don't want to." Pagmamatigas niya.

"Mama... Lumaban ako but sometimes all fighter must rest. Pero hindi pa ako. Hindi pa ngayon. Mama I want all to be in place before .... before I leave." Tiningnan ko si Mama na umiiyak nanaman.

"Mama please stop crying and just help me ... would you? Mama? For me?" Tanong ko.

"Ano ba to Cylde last wish mo? Clyde don't kid around. " pagmamatigas ni Mama.

"No Mama. Sabi ko nga hindi pa ako aalis. Not now. Okay? So would help me? For my happiness?" Tanong ko ulit.

"For your happiness? Is it Karen?" Tanong niya. Napapaisip palang ako na iiwanan ko siya masakit na.

"Yes. Our 6 anniversary is near Mama." Sagot ko. December 23 kasabay ng birthday niya kung kailan niya ako sinagot noon.

"Okay of that's what you wish for. " sagot niya sabay yakap ng mahigpit saakin. Yung tila ayaw niya akong pakawalan. Pero hindi sa lahat ng oras kailangan lagi kang nakakapit dadating rin ang araw na kahit ayaw mo kusa ka nalang bibitaw.

Oo, may sakit ako tumor sa utak. Malala na at taning nalang sa buhay ang meron ako pero hindi ko na kaya pang alamin kung hanggang kailan at wala akong balak. Hindi diyos ang doctor para diktahan yung buhay ko kung hanggang saan nalang. Ayaw ko kasing magpaopera dati. May trauma kasi ako sa operation. Dati kasi may nakakabatang kapatid akong babae pero na matay rin kasi mali yung ginawa ng lintek na doctor na yun! Kaya ayaw ko. Wala akong balak mag paopera kung hindi rin nila sigurado kung mabubuhay ba talaga ako. Ayaw kong mapaaga ang pagkawala ko. Ayaw ko. Ayaw ko pang iwan si Karen.

Lumaban ako,Oo. Pero wala eh, bigo nanaman ako. Ang sabi nila tanging ang operation lang ang makakapagpagaling sa sakit ko pero ayaw ko. We did our best. Sumubok kami ng kahit anong gamot pero wala eh. Palpak. At ngayon hindi na ako iimon ng gamot ko. Siguro kapag nandiyan lang si Karen para hindi niya mahalata pero kapag wala hindi ako iinom. Para san pa kung iiwan ko rin naman pala ang babaeng mahal ko dito, ang buhay ko.

Nakakainis nga eh! Kahit na gusto ko ng mawala para hindi na masakit yung ulo ko lagi pero naiisip ko lang yung mukha niya na nagdurusa parang hindi ko na kaya. Na kahit wala na ako pinapatay parin ako ng paulit-ulit kapag nasasaktan siya. Lalo na kung ako ang dahilan.Naalala ko nga dati eh....