Hani birine bağlanırsın ya , unutmak istersin unutamassın , onsuz olmaz fakat onla olunca çok üzülüyorsun.
Öyle biri girdi hayatıma , bazen çok mutlu olduğumuz fakat çoğunlukla mutsuz olduğum biri...
Onun yüzünden diğer arkadaşlarımla kavga ediyorum. Onun yüzünden ahlakımdan oluyorum. Onun yüzünden başarımdan oluyorum. Onun yüzünden ağlıyorum...
Hepsi onun yüzünden fakat onsuz olmuyor...
Sigara gibi desem yeridir. Bırakamıyorsun fakat içten içe bitiriyor seni , sonunda ölüp gidiyorsun bırakamıyorsun.
Öyle biri işte ya duygularımı tek tek siken biri...
Diğer yandan beni hiç üzmeyen biri var sevdiğim , değer verdiğim biri...
Bazıları bana neden kimseye güvenmiyorsun diye soruyorlar,
Ben ise onlara şunu diyorum ;
"Sen hiç bir kitabı 2 kere okudunmu ?" dedim.
"Evet" dedi.
"Peki sonu değiştimi ?" dedim
Sustu.....
Bir insana 2 kez güvenemessin , ben ise hiç kimseye güvenmiyorum.
Napalım bende böyle bir insanım. Güveni kırılan , iyi niyetinden sikilen bir insanım.
Bugün biraz farklı bir gün olsun istedim. Nereye gitsem diye düşündüm biraz.
Ormana , ıssız bir ormana gitmek istiyordum...
Böyle kimsenin olmadığı dert tasa olmayan sadece huzur dolu bir orman...
Çadırımı kurdum ve doğanın sesine bıraktım kendimi...
Kuşların ötüşü , ağaç dallarının kıpırdaması , yaprakların birbiriyle çarpışması...
Her zamanki gibi düşünüyordum yine...
Onca yaşadığım haksızlıklardan sonra , kırgınlıklardan sonra hâlâ nasıl hayatta kalabildim ? Yaşarken ölmek böyle birşeymiş.
Gece oldu , ormanda tek başıma ne yapıyordum ben yahu ?
Korku mu ? Hayır.
Düşüncelerim etrafımda olanları görmemi engelliyordu , beynimin bana oynadığı oyunları...
Sevdiğimizden , Sahiplendiğimizden ve Dürüstlüğümüzden KAYBETTİK...
Ama bir yandan , onun bir suçu yoktuki diyorum , ben çok değer verdim çünkü değer sandım...
Ormanda tek başıma uykuya kalmışım , yıldızları saya saya...
Sabah oldu kuşların sesinden , güneşin yüzüme parıldamasından uyandım.
Eve geri gitmeliyim dedim ve çadırımı topladım eve doğru yola koyuldum.
Evin kapısını açtım içeri yöneldim.
Koltuğa uzandım sadece düşünüyordum...
İnsanlar yüzünden mutluluğundan vazgeçmek ? ASLA
Biriyle mutlu olursun , ilk defa mutlu olursun seversin.Kim bilir belki onla konuşurken mutlu oluyordum,gözlerinin içindeki ışığa baktıkça içinde kayboluyordum. Fakat sonra...
Sonra ne mi ? Bazı oruspu çocukları dedikodu çıkarır , vazgeçersin ondan.
Tek mutlu hissettiğin kişinin yanından..
Fakat bundan sonra ;
Bedelini benim ödediğim hayatta başkalarının ne dediği sikimde değil açıkçası...
Hiç kimseyi takmamak ? Harika bir fikir...
