Married Life

22

Kathryn's POV

"Kapit lang, baby girl. Malapit na tayo ha?" I said habang hinahaplos ko ang tyan ko.

I wiped my tears out habang di pa rin tumitigil sa pag haplos sa baby namin.

Daniel used to comfort me whenever may ganito.

Umiiyak ako kasi ang sakit sakit ng nararamdaman ko, physically.Umiiyak ako, dahil alam kong wala si Daniel sa tabi ko ngayon para pagaanin yung loob ko. Wala siya mamaya para hawakan ang kamay ko at halikan ako tuwing nasasaktan ako.

Daniel, Daniel is my strength whenever I feel like losing. Whenever I feel like quitting.

"Kath, 'wag kang umiyak. Hindi yan makakatulong." I heard mama na nasa passenger's seat habang si papa naman yung nag dri-drive.

"Mama, ang hirap, ang sakit." Sabi ko kay mama.

"You have to be strong para sa mga anak niyo. Huwag mong isipin na dahil wala si Daniel ay hindi ka na lalaban. Kathryn, delikado ang panganganak, please, labanan mo. Para saamin, sa mga anak niyo."

Nakikinig lang ako kay mama dahil wala na akong masabi pang iba.

All I know is I have to fight. To fight, alone.

"Kath? Intindihin mo yung sinasabi namin. Huwag kang nagpapadala sa lungkot." Narinig ko ulit si mama.

"Yes, mama. Lalaban. I'll fight." I answered her.

"You're a strong woman. Kaya mo yan." Si papa naman yung narinig kong nagsalita.

Nang dahil sa kanila, mas gumagaan ang pakiramdam ko.

They believe in me, sa una pa lang.

"Opo. Thank you papa, mama." I said.

"We're here. Kath, ang sinabi ng mama mo ha? Kaya mo yan. Nagawa mo na ng dalawang beses yan, madali na lang yan." Sabi ni papa at tsaka bumaba ng kotse para buksan yung pinto sa likod.

Yes, I've done it two times already. Pero sa dalawang beses na 'yon, Daniel is with me. At ngayong wala siya, there's a big difference.

Inihiga agad ako sa hospital stretcher.

Hinatid ako ng mga nurse papasok sa delivery room.

Eto nanaman. I'll be experiencing pain, for the third time.

"Kath, kaya mo bang mag isa ka?" Nakita ko nang pumasok ang OB ko.

Kaya ko 'to. Kakayanin.

"Yes, doc. Kaya ko 'to." Pinipilit ko pang mag salita kahit sobrang sakit na.

"Do you want me to call your mom?" Tinanong niya ulit ako.

"No. It's okay. I can do this, doc." I answered her.

Gusto kong maging independent ngayon. Gusto kong maging malakas, kahit mag isa lang ako.
Gusto kong malaman kung hanggang saan aabutin ang pagka matatag ko.

I can do this, for my family, for our children, for Daniel.

"Kath, push as strong as you can, okay? Push!"

Sa una pa lang, binuhos ko na lahat ng kaya ko.

Binuhos ko lahat ng kaya kong ibuhos.

"Good job. Push harder!"

Daniel used to cheer me up, he used to hold my hand, he used to kiss my forehead.

Ang sakit sakit pa rin, para akong binabaliaan ng buto ng sabay sabay.