Fallacy

Κεφαλαιο 13ο

Έλλη:Σε παρακαλώ μην μου κανείς κακό.

Μιχάλης:Εεε ηρέμησε, εγώ είμαι.

Η Έλλη αγκάλιασε σφιχτά τον Μιχάλη και τα δάκρυα της έγιναν λυγμοι.

Μιχάλης:Εεε μικρή τι επαθες;

Έλλη:Πάμε να φύγουμε από εδώ,τώρα,σε παρακαλώ.

Μιχάλης:Ωραία,πάμε!

Είπε καθώς της κράτησε σφιχτά το χέρι.Έτσι κατευθυνθηκαν πίσω στο σπίτι και όταν μπήκαν μέσα και μονο τοτε της άφησε ο Μιχάλης το χέρι.Τότε,η Έλλη κάθισε στον καναπέ και αρχισε να κλαίει.

Έλλη:Μην με αφήσεις να ξαναπαω εκεί ποτε!

Μιχάλης:Έλα ηρέμησε,είμαι εγω εδώ ,μη φοβάσαι.

Είπε ο Μιχάλης και την πήρε αγκαλιά.Η Έλλη σταμάτησε να κλαίει και σκουπισε τα δάκρυα της.

Έλλη:Είμαι καλύτερα τώρα.

Μιχάλης:Ωραια.

Έλλη:Πρέπει να βρούμε τα παιδιά.

Μιχάλης:Θες να μου πεις τι έγινε εκεί;

Η Έλλη κούνησε αρνητικά τι κεφάλι της.

Αυτό αρκούσε στον Μιχάλη,δεν ήθελε να την πιέζει,την αγαπούσε βλέπετε.

Μιχάλης:Εντάξει,όπως θες.

Έλλη:Σε ευχαριστώ.

Μιχάλης:Πάντως,να ξέρεις οτι μπορείς να μου μιλήσεις αν θες.

Της αποκρίθηκε και την κοίταξε κατευθείαν στα μάτια με τρυφερό βλέμμα.

Έλλη:Εντάξει,πάμε για τα παιδιά τώρα;

Του είπε και κοίταξε μέσα στα γαλαζοπράσινα μάτια του.

Μιχάλης:Σίγουρα θές να πάμε;

Έλλη:Δεν μπορούμε να τους αφήσουμε εκεί.

Μιχάλης:Εννοώ,μπορουν να τα καταφερουν και μονοι τους.

Ειπε,καθως καθισε ακομα πιο κοντα της.

Έλλη:Δεν ξέρω,δεν θέλω να πάω εκεί,μετα από αυτό που είδα

Είπε,ενω δάκρυα έκαναν παλι την εμφάνιση τους,διότι θυμηθηκε τα λόγια της μητέρας της.

Ελλη:Αλλά σκέφτομαι και τα παιδιά.Πρέπει να τα βοηθήσουμε,αν τους συμβεί κάτι;

Μιχάλης:Θα τα καταφέρουν και μόνοι τους.

Είπε καθώς πλησίασε το πρόσωπο του στο δικο της.

Έλλη:Σε παρακαλω,πάμε.