Chimera'nın Laneti

7 - Savaş ve Lanet

Merhaba değerli CL okuyucuları! Ben Varda. Sizden bir şey rica edecektim sadece. Düşüncelerinizi yorumlara yazın lütfen. Fikirlerinizi bilmek daha iyi yazmamıza olanak sağlayacak ve bizi mutlu edecektir.

İyi okumalar!

Medya: Thomas

Tam daha kötüsü olamaz derken üstümde iki kırmızı nokta belirdi. Sağ bacağımdan ve sol omuzumdan dehşet verici bir acıyla sarsıldım. Tüm vücudum dalga dalga yanıyordu. Sağlam dizimin üstüne düştüm. Claudia'nın çığlığını duydum ama sanki kafam suyun içindeymiş gibi boğuk geliyordu sesi. Gözlerimin önünde beyaz noktalar parıldamaya başladı. Chimera'ya seslenmeye çalıştım, gerçekten gerek olduğunda neredeydi ki?

Geriye dönüp baktım, sanki zaman yavaşlamıştı, Bruce sırıtıyordu. Piç kurusu diye geçirdim içimden. Belki son sözlerim ona ettiğim küfürler olacaktı ama buna değerdi, son anımda bile olsa ona sövecektim.

Kırmızı noktalar onların da üstlerinde belirmeye başlayınca Bruce sağ elini kaldırdı ve simsiyah alevler çevrelerinde hızla dönmeye başladı. Hiçbir merminin oradan geçemeyeceğinden emindim. En azından tek kayıp ben olacaktım.

Bir saniye, neden ben ölüyordum ki burada?

Aklımda düğümlenen soruyu serbest bıraktım.

Ne halt yediğini sanıyorsun lan sen, bu bir soru değildi sanki?

Isının artmaya başladığını hissettim. Gerçi bunun için çok geçti. Artık ben bir ölüydüm.

Ta ki o gerçekleşene kadar. Chimera zihnimden bana seslendi.

Ayağa kalk insan! Biz seninle beraber gömülmek için dirilmedik.

Vücudum kendi kendine hareket etmeye başladı. Sanki artık benim sözümü dinlemiyordu. İnanılmaz bir acıyla ayağımı öne attım, öyle ki bunu durdurmaya çalışıyordum ancak duramıyordum. Sonra da yaralı ayağımı doğrulttum.

Neredeyse bayılmak üzereydim ancak durmadım. Belimi doğrulttum, bu sırada karşımdakiler profesyonel sayılabilecek bir şaşkınlıkla beni izliyorlardı. Benim gibi ucubelerle çok sık karşılaşıyor olmalıydılar.

Parmağımı omzuma götürdüm, sağ işaret orta ve yüzük parmaklarımı yaranın içine soktum. Chimera bana ne yapmaya çalışıyordu böyle? Bağırmak istedim ama yapamadım, tek yapabildiğimi çenemi sıkmak olmuştu.

Sık dişini insan yavrusu, dedi aslan. Beni aşağılıyor gibi konuşması gururumu incitse de şu anda çok daha büyük acılar içinde kıvranıyordum. Birden parmaklarım kenetlendi, hafif bir soluk verdim derin bir çığlık yerine. Başımı öne düşürüp dizlerimi karnıma çekip ağlamak istiyordum ama yapmadım. Düşmanlarımın gözü önünde küçük düşemezdim.

Kurşunu çekip atarken kan daha hızlı fışkırmaya başladı. Öyle ki kan kaybından öleceğimi düşündüm. Karşımdakilerin şaşkınlığı profesyonellikten uzaklaşmaya başlamış gibiydi.

Elimi yaranın üstüne tuttum ve bir anda alev aldı. Yanmaya başlayan derimin verdiği acıyı anlatmam mümkün değil. Emin olun ateş konusunda ben de aynı sizin gibi normal dayanıklılıktayım. Harbiden yaramı dağlıyormuşçasına parçalanıyordu içim. Acaba yaramı dağlıyor olduğumdan kaynaklanıyor olabilir miydi bu acı. Kesinlikle.

Ama gülümsedim, sadistçe ve çarpık. Suratımın sadece sağ tarafı azı dişlerine kadar gülüyordu. Sol tarafı ise hafif bir tebessüm halindeydi. Gözlerimin yanmaya başladığını hissettim.

Hain garson işaret parmağını bana doğrulttu.

İşte şeytanın işareti kardeşlerim, onu geldiği cehenneme geri yollayın!