Bir kız yürüyor gece yarısı tenha bir sokakta. İnsanların geçerken irkildiği bir sokak burası, mezarlık kenarı. Ben alışığım. Küçüklüğümden beri evime giderken geçtiğim yol çünkü.
Adımları yavaşlıyor kızın, duruyor sonra. Dudaklarının arasına bir sigara koyup çantasını kurcalamaya başlıyor. Sigarayı eline alıp tam ofladığı sırada ayakkabılarımdan çıkan sesi duymuş olacak ki arkasına dönüyor. Benden çekinip korkacağını düşündüğüm için kıza bakmayıp uzağından yürümeye devam ediyorum.
"Ateş var mı?" diye sesleniyor kız.
"Tabii" diyorum.
Tam çakmağı eline uzatırken dudaklarının arasına tekrar aldığı sigarayı yakabilmem için eliyle rüzgarı engelliyor. Ben yakıyorum sigarasını.
"Teşekkür ederim"
"Rica ederim"
dedikten sonra pakedi çıkarıp bir dal sigara uzatıyor. Geri çevirmemek için alıyorum. Yine bir teşekkür ve ricadan sonra aynı hizada yürümeye başlıyoruz.
Böyle başlıyor hikayemiz.
Konu konuyu açıyor, buraya yeni taşındığını öğreniyorum. Babaannesinin eski evine.
Neden burada yürürken korkmadığınıda öğreniyorum zamanla, her gün aynı yoldan yürüdükçe. Hiçbir şeyden korkmadığını söylüyor. Aile mezarları bu mezarlıktaymış. Küçük kardeşinin çıkardığı yangında ailesi vefat etmiş. Babaannesi dedeleride burada yatıyormuş, bu yüzden başına ne gelirse gelsin korkmadığını ölürsede mutlu öleceğini söyledi.
İsmi Fiona bu kızın. Yaşadığım yere doğan bir güneş, beton yığınını delip filizlenen bir çiçek.
