Το κοριτσάκι του

Έκπληξη

Οι σκέψεις της Σοφίας έτρεχαν σαν τρελές στο μυαλό της, δεν ήθελε όμως να μπερδευτεί. Όχι τώρα, που ο Αντόνιο την κοίταζε με αυτό το γοητευτικό χαμόγελο.

Της είχε ζητήσει να του μιλάει στον ενικό, Χριστέ μου!

"Λοιπόν, Σοφία; Τι λες;"

Κοίταξε ξανά λίγο έξω και έφερε το δάχτυλό της στο στόμα, δαγκώνοντας το νύχι της.

"Θα το κάνω. Αλλά χωρίς λεφτά."

Την κοίταξε και εκείνος, αλλά ξαφνιασμένα.

"Δεν θυμάμαι να είπα ότι κάτι είναι υπό συζήτηση..." σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος και σήκωσε το ένα φρύδι.
"Δε θέλω λεφτά για να βοηθάω εσένα, Αντόνιο. Είναι από μόνο του μεγάλη ανταμοιβή." του είπε χωρίς να κομπιάσει.

Εκείνη τη στιγμή ήθελε να την αγκαλιάσει, να της ψιθυρίσει ότι είναι μοναδικό πλάσμα, αλλά κρατήθηκε.

"Σοφία, βάλε λίγη από τη περηφάνια σου στην άκρη. Δεν έχει νόημα αυτή τη στιγμή. Ξέρω πως έχεις ανάγκη από χρήματα και δεν θέλω να σπαταλάς ώρες για εμένα που δεν θα σου αποδίδουν τίποτα. Δεν πέφτεις στα μάτια μου αν το δεχτείς. Ο καθένας κάνει ό, τι πρέπει για να επιβιώσει." αρκέστηκε να της πιάσει τρυφερά το μπράτσο.

Έσκυψε το κεφάλι της, κοιτώντας κρυφά το χέρι του που την ακουμπούσε.
Είχε όντως ανάγκη από χρήματα.
Και άλλωστε θα μπορούσε να του τα επιστρέψει όταν σταθεί στα πόδια της ή όταν τη χορηγήσει η μητέρα της.
Μα τι σκεφτόταν επιτέλους; Θα δούλευε για τον Αντόνιο Μορέττι! Υπήρχε κάτι καλύτερο από αυτό;

"Εντάξει λοιπόν. Αλλά δεν θα δεχτώ κανένα τρελό ποσό. Και σας... σου το λέω από τώρα, ότι με τη πρώτη ευκαιρία θα σου τα επιστρέψω. Δεν μπορώ να δεχτώ τίποτα παραπάνω από εσένα, Αντόνιο." κούνησε τα χέρια της, προσπαθώντας να ακουστεί αποφασιστική.

Ο Τόνι αναστέναξε, έχοντας ηττηθεί. Δεν μπορούσε να αντιταχθεί στην επιμονή της.
Μα κυρίως, δεν μπορούσε να αντισταθεί στον ενθουσιασμό του, ακούγοντας το όνομά του από τα χείλη της.

"Σύμφωνοι, δεσποινίς." της πρόσφερε το χέρι του για χειραψία και εκείνη ανταπέδωσε, χαμογελώντας έτσι που τον έκανε να πονά από το καρδιοχτύπι. "Αλλά." σήκωσε το δάχτυλό του απότομα. "Θα δούμε στη πορεία, περί επιστροφών και τα λοιπά..."

Εκείνη σούφρωσε τα φρύδια αμέσως, κάνοντάς τον να γελάσει δυνατά. Πέρασε το χέρι του από το μάγουλό της και στάθηκε στον αυχένα της, τραβώντας την λίγο πιο κοντά του.
Η Σοφία ξεροκατάπιε, αλλά συνέχισε να τον κοιτάει θαρρετά.
"Γιατί γελάς; Με την επιμονή σου;" τον ρώτησε θυμωμένα.