Dalsze losy Rose i Dymitra-Akademia Wampirów (Zawieszone)

Rozdział 4

Zgóry chciałabym was przeprosić, że długo musieliście czekać na ten rozdział ale naprawdę brakowało mi natchnienia i jakich kolwiek pomysłów na ten rozdział, więc może być nudny za co też bardzo przepraszam. Życzę miłego czytania.
-----------------------
Gdy otworzyłam oczy zobaczyłam pochylającego się nademną Dymitra.
-Jak się czujesz?-zapytał mnie
-Już trochę lepiej.-odpowiedziałam zgodnie z prawdą
-To dobrze. Miałem cię właśnie zagnieść do skrzydła szpitalnego ale skoro się obudziłaś pewnie stwierdzisz, że umiesz chodzić i sama tam dojdziesz, czyż nie mam racji?-stwierdził mój narzeczony
-Nie tym razem towarzyszu. Nogi mnie już trochę bolą od tych szpilek-zrobiłam ruch ręką wskazując na buty, które miałam na nogach od jakiś kuilku godzin i w dodatku przy walce-więc tym razem nie będę się z tobą sprzeczać i pozwolę ci mnie zanieść do skrzydła szpitalnego-dokończyłam swoją wypowiedź
-Czy ty właśnie się zgodziłaś?-zapytał niepewnie
-Nie tylko żartowałam wiesz?-powiedziałam z ironią w głosie i wróciłam oczami
-Ej co to miało być?-znowu zadał pytanie
-Nic-odpowiedziałam i zaczęłam się śmiać
-Rose czy ty przypadkiem nie jesteś w ciąży, bo przed chwilą byłaś zirytowana a teraz śmiejesz się z niczego-zwrócił się do mnie Chris, który stał z boku razem z Lissą.
-Zamknij się Christian!-krzyknęła
-To znaczy, że tak?-droczył się ze mną
-Nie palancie!-znowu krzyknęłam
-Dobra koniec tego wszystkiego-powiedział Dymitr-na ten temat porozmawiamy kiedy indziej-dodał po chwili i lekko się uśmiechnął. Ja tylko przytaknełam ruchem głowy na znak, że rozumiem i się z nim zgadzam. Potem mój ukochany podniósł mnie w stylu panny młodej, a gdy już trzymał mnie na rękach wtuliłam głowę w jego tors i zaczęliśmy zmierzać w stronę skrzydła szpitalnego. Kiedy dotarliśmy już na miejsce Dymitr posadził mnie na krześle w poczekalni i poszedł do morojki w rejestracji, żeby wpisać mnie na listę oczekujących na wizytę u lekarza. Gdy wrócił usiadł kołomnie, a ja się do niego przytuliłam. Siedzieliśmy w poczekalni jakieś półgodziny, aż w końcu wyczytali moje imię i nazwisko. Chciałam wstać z krzesła ale mój ukochany szybko podniósł się ze swojego miejsca i wziął mnie na ręce, wniósł do gabinetu i posadził na kozetce, a sam stał tuż obok. Gdy weszliśmy spotkała nas miła niespodzianka.
-Dzień dobry strażniczko Hathaway, strażniku Bielikov-powiedziała doktor Oleandzka.
-Dzień dobry. Miło panią widzieć.-odpowiedziałam, a Dymitr jak zwykle kiwnoł tylko głową.
-Mi również miło was widzieć. Więc co ci dolega?-powiedziała
-Ma rozciętą rękę po walce ze strzygami.-nie zdążyłam odpowiedzieć, bo do rozmowy wtrącił się Dymitr
-Hmm...Dobrze w takim razie proszę pozwól mi się przyjrzeć ranie i zaraz coś zaradzimy.-poprosiła Oleandzka. Jak powiedziała tak też zrobiłam. Po chwili oglądania mojej rany odezwała się
-Trzeba będzie założyć kilka szwów, nałożyć opatrunek i będzie wszystko wporządku.-uznała-Rose usiądź wygodnie i postaraj się zwrócić uwagę na coś innego.-dodała po chwili. Tak jak powiedziała tak też zrobiłam. Odwróciłam głowę w stronę mojego ukochanego, który usiadł kołomnie na kozetce i podał mi rękę. Chwyciłam za jego dużą dłoń i mocno ją ścisnełam. Siedziałam tak wpatrując się w jego przepiękne brązowe oczy, dopóki doktor Oleandzka nie oznajmiła, że już skończyła.
-Poczekajcie jeszcze chwilę pójdę tylko po rzeczy potrzebne do opatrunku i już będziecie mogli iść.-oznajmiła
-Dobrze-odpowiedziałam odrywając wzrok od jego oczu i kierując go w stronę lekarki ale nie puszczając jego ręki. Doktor Oleandzka wyszła z gabinetu i dosłownie chwilę później była spowrotem. Założyła mi opatrunek, poinformowała mnie jeszcze, że mam się stawić u niej za tydzień na zdjęcie szwów i pożegnała się z nami. Dymitr wyniósł mnie z gabinetu lekarki, a następnie zaczął się kierować w stronę wyjścia z kliniki. Po nie długim czasie dotarliśmy do naszego mieszkania.
Dymitr posadził mnie na łóżku, a potem usiadł obok otulając mnie ramieniem.
-Kocham cię Roza-wyszeptał mi do ucha
-Ja ciebie też Towarzyszu-szepnęłam
-Pora już iść spać-powiedział odsuwając się odemnie, żeby na mnie spojrzeć. Ja tylko pokiwałam głową na znak, że się z nim zgadzam. Dymitr pomógł mi się przebrać, co następnie też sam wykonał i oboje położyliśmy się spać.
-------------------------------
Chciałabym przeprość za jakiekolwiek błędy w tym rozdziale. Dziękuję za komętarze i gwiazdki oraz za czytanie mojego opowiadania.

Co do kolejnego rozdziału postaram się go wrzucić jak najszybciej, myślę że maksymalnie za dwa tygodnie powinien już być ale postaram się szybciej.

RozaHathawayBielikov