Gecenin bir yarısında aniden gözlerimi açıp korkuyla odanın en karanlık köşesine doğru bakıp ürperirim ben hep. Hızlıca yorganı suratıma çekip gerçekten o karanlık köşede bir süliet olup olmadığını düşünürüm korkuyla. Bütün bedenimi kaplayan korkuya yenik düşmemek için çırpınır aklım huzursuzca. Binlerce düşünce gelip geçer aklımdan,binlerce korkunç senaryo. Sonra aniden odamı sokağa giren arabanın farı ışıtır. Ürkülerek o köşede aslında ne olduğunu anlamaya çalışırım. Korkum ele geçirir bütün bedenimi ve sırtımı dönerim hızlıca o köşeye. Yorganı kafama örterim ve deli gibi atan kalbime rağmen gözlerimi sıkıca yumarım.Uykuya dalmayı beklerim. Aslında bilinçaltımda olan o korkumu yok sayıp uyumayı,her zamanki gibi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayattan Alıntılar
Non-FictionYazmak her zaman tutkum olmuştur. En zor zamanlarda beni kurtaran,bana yardım eden; en mutlu zamanlarımda ise bana olabilecek en iyi dost olmuştur. Burada bu zamana kadar yazdığım ve yazmaya devam ettiğim kısa yazılarımı okuyacaksınız,kendinizden bi...
