Show you

Όλα στραβά

Ξαπλώνω.. και περιμένω να με πάρει ο ύπνος.. μα οι σκέψεις δεν μου το επιτρέπουν. Αρπάζω το κινητό μου και παίρνω την Άννα. Έπρεπε κάπου να τα πω.. περιμένω να το σηκώσει.. μα τιποτα, βγήκε ο τηλεφωνητής.. να ανησυχήσω; η Άννα πάντα σηκώνει το κινητό της.. Περιμένω 5 λεπτά και ξαναπαίρνω μα τίποτα. Μπαίνω σρο facebook και δείχνει υην Άννα μέσα πριν από 4 ώρες.. θα κοιμάται ή θα διαβάζει σκέφτομαι οπότε στέλνω μήνυμα στον Τζακ. Το σηκώνει και.με ρωτάει που είμαι.. Χωρίς να ξέρω του απαντάω σπίτι που αλλού; αμέσως μου λέει σε 10 να είσαι έτοιμη θα περασω να σε πάρω.. ετσι και έγινε.. 10 λεπτα αργότερα είχα ετοιμαστεί ενημέρωσα την μητέρα μου και βγήκα έξω.. ο Τζακ ήταν ήδη εκεί.. φαινόταν περίεργα.. είχε κάτι μα δεν μπορούσα να καταλάβω τι.. πάντως, δεν ειχα καλό προαίσθημα.. Έφτασα δίπλα του με αγκαλιάζει και μου λέει να πάμε να καθίσουμε.. Με κοιτάει στα μάτια.. πλέον ήμουν σίγουρη πως κάτι άσχημο είχε συμβεί.. του λεω απευθείας να μου πει τι συμβαίνει γιατί ανησυχώ.. Η Άννα μου λέει.. Την χτύπησε αυτοκίνητο καθώς γυρνούσε απο το περίπτερο, ευτυχώς δεν είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα.. δεν φοβόμαστε δηλαδή για το χειρότερο.. μα έχει σπάσει το δεξί της πόδι και χτύπησε αρκετά στο κεφάλι.. ειναι σοβαρά μας είπαν.. αλλα οι πιθανότητες ειναι αρκετές να ξαναγίνει οπως πρώτα.. σκύβει το κεφάλι και με το χέρι του πιάνει το μέτωπο του.. Έχω πάθει σοκ.. τρέμω ολόκληρη νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά.. του λέω φύγαμε πάμε στο νοσοκομείο και άρχισα να τρέχω προς τον δρόμο για να πάρουμε κάποιο ταξί.. Περίμενε μου λέει και με τραβάει απο το χέρι..
"Ήξερα πως θα αντιδράσεις οπότε στην γωνία έχει παρκάρει ο αδερφός μου. Θα μας πάει αυτός.." πάλι καλά σκέφτομαι.. τρέχω, ανοίγω υην πισω πόρτα, μπαίνω και κάθομαι. Βαζω τη ζώνη και χαιρετάω τον Κάρτερ.. είναι κατά 2 χρόνια μεγαλύτερος απο μένα και τον Τζακ.. Μου λέει ''γεια σου κοπέλα μου'' και ανάβει την μηχανή του αυτοκινήτου.. τα χέρια μου είχαν ιδρώσει.. η καρδιά μου ολοένα χτυπούσε και γρηγορότερα.. ήθελα τόσο πολύ να κλάψω μα ήθελα να φανώ δυνατή.. αρχίζω να σκέφτομαι πως.. Μόλις γίνεται ή παει να γίνει κατι καλό σε εμένα.. Αμέσως καταστρέφετε.. και ο πόνος πολλαπλασιάζεται.. ολοένα και περισσότερο.. η ώρα πέρασε και εμείς βρισκόμασταν έξω από το νοσοκομείο. Ανοίγω την πόρτα ευχαριστώ τον Κάρτερ και τρέχω μαζί με τον Τζακ προς την είσοδο του νοσοκομείου.. τον κοιτάω και τον ρωτάω.. "ξέρεις που είναι; ξέρεις που πάμε;" "ναι" μου απαντάει με αρπάζει από το χέρι και με τραβάει προς τις σκάλες.. ανεβαίνουμε δύο ορόφους και πηγαίνουμε στο δωμάτιο 239.. Εκεί ήταν.. ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι.. με τον ορό στο χέρι και μια μάσκα οξυγόνου στο πρόσωπο.. κοιμόταν.. δεν άντεξα.. ένα δάκρυ κύλησε και έτρεξα γρήγορα κοντά της.. την αγκάλιασα και της χαϊδεψα τα μαλλιά.. δεν είχαν περάσει 5 λεπτά και ένας σοβαρός κύριος μας είπε να βγούμε έξω γιατί έπρεπε να γίνουν κάτι εξετάσεις.. Δεν θέλω να την αφήσω μόνη και κοιτάω σαν χαμένο.. με πιάνει από τον ώμο η μητέρα της και μου λέει να παμε έξω.. φιλάω την Άννα στο μέτωπο και βγαίνω έξω.. Η μητέρα της μας λέει να πάμε σπίτια μας.. και αν είναι αύριο το απόγευμα που θα φύγει να πάμε εμείς να την προσέχουμε.. ειναι ήδη αργά οπότε σκέφτομαι να παω να ξεκουραστώ.. βγαίνουμε έξω και ο Κάρτερ ήταν ακόμα Εκεί.. μας περίμενε. Ξαναμπαινουμε μέσα.. μας ρωτάει αν πεινάμε.. απαντάμε και οι δύο πως πεινάμε λιγάκι.. Μας πήγε στα McDonald's και μας κέρασε δύο burger.. δεν θέλαμε να καθίσουμε Εκεί.. οπότε τα πήραμε και πήγαμε στο αυτοκίνητο και φάγαμε.. Βάλαμε και το Ραδιόφωνο να παίζει.. ωραία ήταν.. και η αλήθεια είναι πψς χαλάρωσα λίγο.. πλέον δεν σκεφτόμουν Ούτε τον Σον ουτε κανέναν Σον.. Τελειώσαμε το φαγητό και έφτασα σπίτι.. χαιρετησα μπήκα μέσα, ανέβηκα στο δωμάτιο μου άλλαξα.. κοίταξα λίγο απο το παράθυρο, ήταν Εκεί και έπαιζε κιθάρα.. Τέλος πάντων δεν με νοιάζει.. πηγαίνω στο κρεβάτι μου και κοιμάμαι..

____________________________________________________________________________

Ελπίζω να σας αρέσει η εξέλιξη, σύντομα έρχεται συνέχεια:)