Savior

Be yourself

Τραγούδι: Sappy- Nirvana

Άνοιξε τα μάτια της και αντίκρισε σκοτάδι. Πάτησε το διακόπτη δίπλα της και φως έλουσε το δωμάτιο. Το ρολόι στον τοίχο έλεγε 07:20. Αναστέναξε.
Τράβηξε το πάπλωμα από πάνω της και σηκώθηκε ανορεχτα από το κρεβατι. Άνοιξε την ντουλάπα και τράβηξε εξω ότι μαυρο βρήκε μπροστά της. Κλασσικά.
Φόρεσε τα μαύρα αρβυλακιά της και τη σχολική της τσάντα στον ώμο. Βγήκε από το δωμάτιο και πήγε ως την κουζίνα.
"Δε θα φας?" η φωνή του πατερα της ηταν επιτακτική όπως παντα.

Τον κοίταξε με ένα επικριτικο βλέμμα και ψέλλισε "δεν πεινάω, θα φάω σχολειο. Επίσης έχω μια εργασια. Θα χρειαστεί να μείνω στη βιβλιοθήκη μέχρι το απόγευμα. Μη με περιμένεις για μεσημέρι." είπε και βγήκε από το σπίτι. Φόρεσε τα ακουστικά της στα αυτιά και πήρε το δρόμο για την κόλαση.

"Η Αίγυπτος λοιπόν, είχε πλούσιο πολιτισμό. Ποιος θα μας πει τι γνωρίζει για αυτό? Για πες μας... Lydia! Φαίνεται πως είσαι τυχερή σου μερα" είπε και όλοι γελασαν.

"Lydia" φώναξε ο καθηγητης και εκείνη σήκωσε απότομα το κεφάλι της.
"Ναι τι?"
"Σου έκανα μια ερώτηση. Θα μας κάνεις την τιμή να απαντήσεις?" ο τόνος του ήταν ειρωνικός. Η Lydia τον μισουσε κι εκείνος μισούσε εκείνη.
"Δεν άκουσα." απάντησε και ανασηκωσε τους ώμους της.
"Δεν περίμενα κάτι άλλο από εσάς δεσποινίς Martin. Τέλος πάντων. Να πας πει ο Travis"

Η Lydia σήκωσε το φρύδι της ως ένδειξη απαξίωσης και επέστρεψε στη ζωγραφιά της. Η διπλανή της προσπαθούσε να καταλάβει το σχεδιο αλλά η Lydia το έκρυβε με τον αγκώνα της.
"Τι?" τη ρώτησε κι εκείνη γύρισε άλλου το βλέμμα της. Δεν ήθελε να βλέπουν οι άλλοι τι σχεδίαζε.

"Πολύ σωστά Travis." είπε ο καθηγητής και κοίταξε τη Lydia με νοημα. "Πολύ σωστά. Όπως πάντα. Lydia, αναρωτιόμουν..."
"Τι?"
"Μήπως αυτό που ζωγραφίζεις ενδιαφέρει όλη την τάξη? Σε απασχολεί ιδιαίτερα σήμερα απ'οτι βλέπω."
"Δε νομίζω πως χρειάζεται."
"Εγώ το νομίζω. Φερτο εδώ" είπε και δυνάμωσε τον τόνο της φωνής του.
"Είπα οχι. Είναι προσωπικό" απάντησε εκείνοι και οι συμμαθητές της άρχισαν να ψυθιριζουν. Σκασίλα της.
"Olivia, μπορείς να μου το φέρεις εσυ?" είπε στο κορίτσι που καθόταν δίπλα στη Lydia.
Εκείνη με χέρια που έτρεμαν πήρε τη ζωγραφιά στα χέρια της αλλά η Lydia την άρπαξε αμέσως.
"Τι νομίζεις πως κάνεις? Είναι δική μου!"
"LYDIA! Τη ζωγραφια τώρα!" ο καθηγητής ήταν εκτός ορίων.
"Έλα να την παρεις" απάντησε η Lydia και σηκώθηκε από τη θέση της κατευθυνόμενη προς την πόρτα της αίθουσας.
"Που νομίζεις πως πας?"
"Στο διάολο"
Χτύπησε την πόρτα πίσω της και βγήκε εκνευρισμένη από το σχολειο κρατώντας τη ζωγραφιά στα χέρια της. Έτρεμε.
Σταμάτησε στο περίπτερο για τσιγάρα και ύστερα πήρε στο αγαπημένο της μέρος στον κόσμο. Στην παραλία.
Κάθισε στην απαλή άμμο και έβγαλε ένα τσιγάρο από το πακέτο. Το άναψε και ρουφηξε.
Θάλασσα. Μόνο αυτό έβλεπες. Η πόλη ήταν πίσω. Εκείνη έβλεπε μόνο τον απέραντο ωκεανο. Ξάπλωσε πίσω και αντίκρισε το γαλαζιο του ουρανού. Ήταν ήσυχα.
Εκεί ξεχνούσε. Εκεί περνούσαν όλα.
Ήθελε να ξεχάσει. Όλοι τη μισούσαν. Κάνεις δεν καταλάβαινε. Μόνο εκείνη... Χαμογέλασε καθώς σκέφτηκε τα όμορφα χαρακτηριστικά της και τη μελωδική φωνή της. Τα μεγάλα, γαλάζια μάτια της που της θύμιζαν τον ουρανό μια ζέστη μέρα του καλοκαιριού. Θυμήθηκε πόσο όμορφη ήταν όταν τη γνώρισε, με το λευκό σορτσάκι της, τη λουλουδατη μπλούζα και την πλεξούδα στα ξανθιά μαλλιά της. Σαν άγγελος. Ο άγγελος της.