Savior

Θυμάμαι...

Τραγούδι: 3 doors down- here without you

Η νύχτα ήταν ήσυχη, απαλή. Μπορούσες να ακούσεις αμυδρά μηχανές αυτοκινήτων και φωνές από νέους που διασκέδαζαν.
Ξάπλωσε πίσω και τοποθέτησε τα χέρια της πίσω από το κεφάλι της.
Τα μάτια της επεξεργάστηκαν το βελούδινο πέπλο πάνω από το κεφάλι της.
Της έλειπε εκείνη, με την οποία συνηθιζε να μιλάει για τον ουρανό και τα αστέρια, σε εκείνη την ερημική παραλία, κάποια όμορφα βράδια. Χαμογέλασε άχνα, καθώς αναμνήσεις πέρασαν μπροστά από τα μάτια της.
Πλέον δεν μπορούσε να τις μπλοκάρει. Μονάχα θυμόταν πόσο όμορφα ήταν μαζί της. Θυμόταν πόσο είχε αλλάξει από τότε που τη γνώρισε.
Σα να είχε προσθέσει περισσότερα χρώματα στον καμβά της. Σα να την πήρε στα χέρια της, και δημιούργησε ένα έργο αφηρημένης τέχνης. Της ειχε χαρίσει λόγους για να ζει με ένταση, με περιπέτεια, με ρίσκο. Είχε δώσει νοημα στη μονότονη ζωή της.

Όμως αυτά, ήταν παρελθόν. Κι αυτο ήταν που την πονούσε περισσότερο. Γιατί τώρα είχε φύγει, και μόνο μερικές φωτογραφίες είχε να τη θυμίζουν.

Αλλά τίποτα δεν είχε σημασία πια. Η Lydia είχε φύγει, η Luna είχε αλλαξει.
Έκρυβε τα συναισθήματα της από όλους και ήταν ξανά το πρότυπο κόρης, ήταν εκείνο το ιδανικό κορίτσι, η καλύτερη μαθήτρια, η γλυκιά, αθωα κοπέλα που ήταν.
Όπως παλιά.

Όλοι πίστευαν πως ήταν ευτυχισμένη έτσι, έπρεπε να είναι. Είχε γυρίσει πίσω στον παλιό, καλό εαυτο της.
Και τα πήγαινε καλά και με τη μάνα της. Χαμογελούσε συχνά, όμως ποτέ αληθινά. Σαν... σα να έλειπε εκεινο το κομμάτι της ψυχής της που την έκανε πραγματικά χαρούμενη. Σα να είχε χάσει κάθε σταγόνα ευτυχίας.

Αποψε καθόταν στη σκεπη του σπιτιού της, για άλλη μια βράδια, όπως πολλές άλλες από τότε που την έχασε. Δεν τολμούσε να κατέβει στην παραλία πια. Οι αναμνήσεις ήταν παρα πολλές για να τις αντέξει.

Πεντε μήνες από τη μέρα που η Lydia έφυγε. Ποσά είχαν αλλάξει από τοτε...

Ο πατέρας της την έψαξε, αλλά δεν κατάφερε να τη βρει. Είχε αλλάξει κι αριθμό στο κινητό. Εκείνος πίστευε πως η Luna ήξερε, έτσι την πιεζε να του αποκαλύψει αυτά που γνώριζε.
Όμως η Luna, μακάρι να ξερε.
Επειτα έψαξε κι η αστυνομία. Ένα εισητηριο για Πάτρα βρήκαν μια μέρα, κι ο πατέρας της χλωμιασε μολις το άκουσε.
"Πιθανόν να χάθηκε μέσα στην πόλη, ένας Θεός ξέρει που" είπε. "Εγώ πάντως, δεν ξαναγυρίζω εκεί."

Αυτές ήταν οι λέξεις του.
Η Luna ήθελε σαν τρελή να φύγει για την Πάτρα και να πάει να τη βρει, όμως δεν τολμούσε. Η μητέρα της την είχε κάτω από αυστηρή επίβλεψη τώρα πια. Εκείνη δεν τολμούσε να κάνει τίποτα.