-E hadi otobüs kaçacak kızım!
-Tamam anne geliyorum.
Günlerden cuma. Aylardan eylül. Yer Kahramanmaraş otogar.
Ben deniz Gizem. Gizem Çınar. 17 yaşında lise öğrencisiyim. kardeşim ve annemle yaşıyoruz. Babam ben çok küçükken öldü. 3 kişi mis gibi bi hayat yaşıyoruz. Eskişehir doğumluyum. Kahramanmaraş ta yaşıyoruz.
Fakat bugün yepyeni bir hayatın temelini atıyorum. Bugün tertemiz bir sayfa açıyorum kendime. Eğitim hayatıma temelli olarak eskişehir çağfen kolejinde devam etmeye karar verdim. Neyle karşılaşacağım hakkında ne yaşayacağım hakkında zerre bir fikrim yok inanın. Ürkmüyor da değilim. Yeni şehir. Yeni insanlar. Yeni ev. Sonsuz yalnızlık. Sessizlik. Özgürlük...
Ailemle yaşarken istediğim her şeyi alır, yer, bir cafeye gittiğimde menüden fiyata bakmadan istediklerimi söyleyebilirdim. Üzüldüğüm zaman annemin omzunda ağlayabilirdim ve beni sakinleştirebilen tek insan oydu. Kimseye muhtaç değildim. Maddi manevi annelik görevini ultra über yerine getiriyordu.
Otogar burdaki evimize çok yakın olduğu için biraz daha oyalandım. Birdaha kim bilir ne zaman dönerim. Evime. Odama.
Hayatım artık daha da güzel olacaktı ve ben asla aşık olmayacaktım..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gitme Dedi Gittiğimde
RandomAyrılıktan geriye kalan biz kırık kalpler. Biz umutları yerlebir hayalleri kara insanlar. Ve biz yalvar yakar isyan edercesine haykırarak GİTMELERİNİ engellemeye çalışanlar. Onlar? Gidenler. Terkedenler. Artık olmayanlar ve hiç olmayacak olanlar. He...
