He makes me smile...

3. That day...

1 week later; dinsdag middag

p.o.v. lisa

Ik kom thuis van school en roep dat ik thuis ben. Geen reactie. Nice... Ik loop naar de keuken en ja hoor daar ligt een briefje. Eigenlijk is het gewoon het zelfde briefje als een week geleden, maar goed. Ik vind het fijn voor mijn broer dat hij zo'n goede vrienden heeft sinds het ongeluk van onze ouders, maar dit gaat toch wel beetje ver. Ik eet nu al bijna heel de week alleen, zelfs de weekenden. Maar goed... "wat zou ik eens gaan eten" mompel ik tegen mezelf. Ik kijk in de koelkast, en tref nog wat lasagne van gister aan. Ik had namelijk te veel voor mijn eentje gemaakt. Ach is prima. Terwijl de lasagne in de magnetron zit, scrol ik een beetje door insta heen. Ik hoor het bekende piepje, en haal mijn lasagne eruit. Ik ga op de bank zitten, eet mijn lasagne en kijk wat tv. Na dat ik mijn lasagne op heb ga ik naar boven om mijn huiswerk af te maken. 

net wanneer ik klaar ben met mijn huiswerk. Hoor ik de deur open en dicht gaan. Ik loop naar beneden en tref daar mijn broer aan. "waar zat jij in godsnaam het is al half 10?!" roep ik naar hem. "schreeuw niet zo lies. en ik was gewoon bij vrienden." "ja net zoals de rest van de week zeker." kaats ik.  "en niet even denken aan je zusje van 16 die dus na school iedere dag alleen thuis zit en jij s'avonds even aan komt zetten, en dan vervolgens ook gewoon of niks zeggen of zeiken." zeg ik boos. Ik voel de tranen achter mijn ogen branden. Waarom moet ik huilen? "mag ik dan ook helemaal niks meer he?! jij gaat toch ook gewoon schoppen met die vriendinnen van je, en ik mag niet even chillen met mijn vrienden?!" roept hij boos. "het is niet even Jack je zit bij die gasten van smiddags tot savonds laat! en laat mij gewoon stikken!!" roep ik terug. Hij weet niks te zeggen en kijkt me alleen maar aan. Ik hou het niet meer en barst in tranen uit. geschrokken loopt hij naar me toe. ik draai me om en wil weglopen, maar hij pakt mijn schouders vast, draait me om en drukt me vervolgens tegen hem aan. Ik probeer me van hem af te duwen maar hij houd me te stevig vast. Ik laat het maar voor wat het is. Wanneer ik weer denk dat ik kan praten zonder gelijk in huilen uit te barsten. pers ik er met moeite uit: "i-ik mis je ge-gewoon, ik m-mis onze broer & zus band. w-we waren a-altijd zo cl-close" stotter ik. "het spijt me zusje, ik weet gewoon niet wat me bezield of bezielde. het spijt me echt." zegt hij zacht.

p.o.v. Jack

"ik vind het echt fijn voor je dat je je leven weer hebt opgepakt en weer vrienden hebt. ik ben echt blij voor je maar laat mij niet zitten alsjeblieft ik heb je nodig..." snikt Lisa zachtjes. Bij die zin breekt mijn hart... ik ben een vreselijke broer... ze denkt dat ik mijn leven heb opgepakt, maar wat ik eigenlijk al die middagen zit te doen is blowen, drinken en drugs verkopen. zo kom ik ook aan het geld voor ons leventje hier... Ik weet dat ik fout bezig ben, maar als ik hun gewoon te vriend houd is er niks aan de hand. Ik weet dat ze het nog moeilijk heeft met de dood van onze ouders maar ze houd zich sterk. Ze wilt het niet laten merken. Ik moet haar echt minder alleen thuis gaan laten... 

We zijn samen op de bank gaan zitten en kijken nog een beetje tv. Het is nu iets van half 11. "lies wil je nog wat drinken of chips?" vraag ik aan haar. "ja is goed, doe maar iets." "okay" zeg ik en sta op.

p.o.v. Lisa

Jack is drinken gaan halen, en ik lig languit op de bank. De bel gaat ineens. Huh wie komt er nou weer om half 11 s'avonds hierheen? 'zucht' "ik ga wel!" zeg ik tegen Jack. "okay" hoor ik vanuit de keuken. ik loop naar de deur en maak hem open (vrij logisch ;)). ik kijk verbaast naar buiten, politie?....  "uh hallo?" "lisa wie staat er voor de deur?!" hoor ik jack roepen. "uh de politie" "wat?!" hij komt aan lopen en de politie begint ook eindelijk te praten. "hallo wij komen hier voor Jack Porter." "maar waarom dan wel?" vraag ik. "Hij/u is/bent gearresteerd wegens drugs gebruik, en het dealen van drugs. we verzoeken u om mee te komen naar het bureau." "waat?! Jack is dat waar?!" riep ik uit. "ik kan het uit leggen..." "nou vertel op dan?!" roep ik terug, inmiddels branden de tranen in mijn ogen. "ik deed het voor jou... we hebben niet veel geld en baantjes hou ik nooit lang vol en ik moest iets doen om geld te hebben voor ons 2... ik wist het echt niet meer... en het brak me toen je zei dat je het zo goed vond dat ik mijn leven oppakte ik wou ook stoppen maar i-ik kon h-het n-niet... het spijt me ik hou van je..." "jack oh mijn god... hoe kon je zo het foute pad op gaan?... daarom was je dus ook zo vaak weg... ik weet het even niet meer Jack..." hij loopt naar me toe en knuffelt me stevig. "meneer?" vraag ik als ik los laat. De man knikt naar een andere politie agent, en die doet mijn broer boeien om. een snik verlaat mijn mond."ja?" "moet mijn broer in de gevangenis?" "uh uhm het spijt me dit te zeggen maar we vermoeden van wel" "m-maar waar m-moet ik d-dan heen? e-en hoe lang m-moet hij daar b-blijven?" hij krabt achter z'n nek en kijkt me moeilijk aan. "hoe oud ben je?" "ik ben 16 meneer." antwoord ik de politie agent. "nou uhm jij moet waarschijnlijk naar het weeshuis en je broer die moet zo'n 2 en een half jaar in de gevangenis." (is waarschijnlijk niet zo maar denk je maar in dat het heeleee zware drugs zijn ofso.) "i-ik wil niet weg b-bij mijn b-broer! ik hou van hem!! jullie kunnen ons niet zomaar van elkaar scheiden!!!" per zin word ik bozer en roep ik harder. "mevrouw doe alstublieft even rustig en we verzoeken je om nu om je spullen te pakken en met ons mee te komen. neem maar kleding voor een weekend mee. voor het begin zal dat wel genoeg zijn. later komen jullie de rest halen. het spijt me maar het is niet anders." zegt de agent streng. "o-okay, m-maar mag i-ik nog w-wel afscheid v-van mijn b-broer nemen?" vraag ik angstig. "maar natuurlijk we laten jullie wel even alleen." zegt hij ineens vriendelijk, sjeezzz die heeft last van stemmingswisselingen. denk ik bij mezelf. ik loop naar Jack toe en knuffel hem stevig. "het komt goed. ik beloof het je. als er iets is kom je gewoon langs of bel je naar het bureau. vergeet niet dat ik van je hou!" zegt hij verdrietig. "zal ik doen... ik hou ook van jou ondanks dit alles." zeg ik zacht. hij drukt een kus op mijn voorhoofd en dan wordt hij meegenomen door de politie.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

haaii,

weer een hoofdstukje van 1217 woordjes!!

wel een sad einde ... komt goed!!

laat weten in de comments wat jullie ervan vinden!!!!!!

xx lisaaa