In love with the badboy

Hoofdstuk 3

De volgende paar dagen vliegen voorbij. Het is donderdagavond, ik zit onderen met mijn ouders op de bank, tv te kijken.

'Samar, we moeten je iets vertellen.' zegt mijn moeder en ze zet de tv zachter.

Ik knik langzaam, niet voorbereid op het nieuws wat ik dadelijk ga krijgen.

"We gaan verhuizen!' roept mijn moeder enthousiast.

Ik knik. Wacht, wat? Even later dringen de woorden pas tot me door.

'Verhuizen?!'

Mijn moeder knikt overenthousiast.

'Waarheen?' vraag ik kalm. Waarschijnlijk gaan we gewoon twee straten verderop wonen.

'naar Amsterdam' zegt ze, dit keer iets minder zeker. Alsof ze bang is voor mijn reactie. En dat kan ze beter ook zijn.

'Wat?!' roep ik woest.

Ik spring op van mijn stoel, waardoor die op de grond valt. Mijn moeder schrikt van mijn reactie. Ik ren snel naar mijn kamer en laat mijn ouders verbaasd achter. De tranen prikken achter mijn ogen.

Eenmaal in mijn kamer laat ik de tranen vallen. Als een waterval stromen ze over mijn wangen.

Hoe kunnen ze? Niet dat ze aan mij denken, nee het draait natuurlijk allemaal weer om mijn vaders fantastische baan waarmee hij veel geld kan verdienen. Ik huil tot ik geen tranen meer over heb, en bel dan naar Jolie.

Na twee keer het irritante geluid van de piep te horen neemt Jolie op.

'Jolie..' snik ik, het leek eerst alsof ik geen tranen meer over had, maar nu stromen ze weer.

'Samar, wat is er?' vraagt Jolie bezorgd.

'Ik.. Ik' stamel ik.

'Samar?'

'Ik ga verhuizen' fluister ik en ik vraag me af of Jolie dit wel gehoord heeft.

Stil. Geen reactie.

'Waarheen?'

'Naar Amsterdam' antwoord ik langzaam. Weer stil.

'Jolie, wat denk je nu?'

' Ik weet het niet. Zonder jou, niks...'

'Het spijt me, oké? Mijn ouders denken niet aan ons, dat begrijp jij als geen ander. Ze denken natuurlijk dat wij het overal mee eens zijn. Waarschijnlijk boeit het hun helemaal niet wat wij denken. Luke en ik moeten het altijd maar zelf uitzoeken. Ze zijn er toch bijna nooit. Ik snap niet eens waarom we moeten verhuizen, ik bedoel, ze zijn amper thuis. Driekwart van het jaar zitten ze in een of ander duur hotel, ik snap het nut er niet van. Het is allemaal onzin.' ratel ik.

'Het is niet jouw schuld Sam, zie ook de voordelen. Je krijgt nieuwe vrienden, een hele nieuwe start. Je ziet ons dan wel minder, maar we kunnen toch altijd bellen en appen? We vinden er wel iets op. Moet ik naar je toe komen?'

Jolie vrolijkt me toch enigszins op. Haar woorden doen me goed.

'Nee, dat hoeft niet.'

'Oké. Ik moet gaan, mijn moeder roept me. Ik zie je morgen!'

'Tot morgen' ik hang op, en zucht diep.

Hoe moet het dan met Nick? Een lange afstandsrelatie? Dat gaat nooit goed komen. Zal ik hem bellen? Ik besluit het toch maar te doen, ook al heb ik geen zin om nog een keer slecht nieuws aan een persoon waarvan ik hou te vertellen.

Ik scrol door mijn contacten en bij Nick druk ik op het groene hoorntje.

'Nick, wil je alsjeblieft nu naar mij toekomen, het is dringend.'

'Ja natuurlijk, ik kom eraan.'

Tien minuten later gaat de bel. Ik storm naar onderen zodat mijn ouders geen kans krijgen de deur eerder open te maken. Ik heb rode ogen van het huilen en hij ziet het, want hij kijkt mij geschrokken aan.

Ik gebaar hem dat hij mee naar boven moet lopen en hij komt gauw achter mij aan. Hij gaat op mijn bed zitten en ik ga langs hem zitten.

'Ik ga verhuizen naar Amsterdam' ik bijt op mijn lip en kijk hem met waterige ogen aan.

Hij kijkt mij verward aan. Ik sla mijn armen om hem heen en leun met mijn hoofd op zijn borst. ik druk mijn gezicht in zijn T-shirt en snuif zijn heerlijke geur op.

Na een tijdje kijk ik op, zijn ogen zijn ook een beetje rood en er rolt een traan over zijn wang. Ik kus hem weg, maar zonder dat ik het doorheb stromen de tranen ook al een tijdje over mijn wangen. Ik plant mijn lippen op de zijne en hij zoent me terug. Hij opent zijn mond een beetje en strijkt met zijn tong over mijn onderlip. Ik open mijn mond een stukje en onze tongen draaien rondjes om elkaar.

Na een tijdje trek ik terug om op adem te komen. Ik glimlach tussen mijn tranen door en kijk hem diep in zijn ogen aan. Verdriet, pijn en verwarring zie ik in zijn mooie bruine ogen zichtbaar.

'Nick?'

Hij kijkt me aan en knikt als teken dat hij luistert.

'En nu? Ik bedoel... een lange afstandsrelatie?' Ik moet het hem vragen, ik moet het antwoord weten.

Hij zucht diep.

'Ik weet het niet Samar'

Ik knik begrijpelijk, en staar naar de grond. Zijn antwoord is duidelijk. Het doet pijn dat hij niet gelooft in onze relatie, dat hij het niet eens wil proberen.

'Ik moet even alleen nadenken. Ik zie je op school.'

Ik knik en sta op. Ik geef hem een knuffel en dan loopt hij de deur uit.

Als ik weer terug in mijn kamer ben sluit ik de deur achter me en zak ertegen aan. De tranen stromen alweer voor de zoveelste keer over mijn wangen. Dit kan toch niet waar zijn? Is dit niet een grote nachtmerrie?

Ik knijp in mijn arm, maar nee, ik voel het toch echt. Na een tijdje hoor ik mijn ouders naar boven komen. Het is inmiddels ook al kwart voor elf. Ik kleed me om en ga in bed liggen, een poging doen om een slaap te komen, ook al lijkt het me een onmogelijke opdracht.

Er wordt op mijn deur geklopt, ik doe snel mijn ogen dicht, zodat het lijkt alsof ik slaap. Mijn moeder maakt de deur zachtjes open, en komt op mijn bed zitten. Ze trekt de dekens meer over me heen, drukt een kus op mijn voorhoofd en loopt vervolgens weer de kamer uit.

Slapen kan ik die nacht niet. 04:15, zo laat is het nu. Ik draai me voor de zoveelste keer om. En eindelijk val ik dan toch in slaap.