when Loving ONE is NOT ENOUGH

Chapter 4 SHE's BACK

(A/N: ako na makupad magUPDATE ^__^V kasi nga po, ngayon lang… ay ilang days lang nakatikim ng sembreak ^___^ wuhahhahaha)

CHAPTER 4 She’s BACK….

(RAV POV)

Ayaw ko ng maalala pa ang nakaraan.. dahil sa arrange marriage na yun, nagsimula ang lahat-lahat.

Babalik na ako sa garden.. para i-check si Anne…

Lalakad..

Lakad..

Lakad…

Lakad..

Nakikita ko na siya.. tumatawa, masayang-masaya.. ang ganda-ganda niya *_____*

Biglang tumayo si manang, kasi, nakita niya na ako..

“manang, salamat po sa pagbabantay” –ako

“wala po yun doc.. nakakatuwa pong kasama si mam Anne. Sige po,, aalis na ako.. maghahanda ng makakain” si manang

Nginitian ko si manang at nagpaalam..

“sige po, medyo gutom na din po kami e, heheh “ ako

At yun nga… tapos na ang paguusap namin, umupo ako sa tabi ni Anne.. tumingin lang siya sa akin..

O_______O-siya

^________^-ako..

Titig..

Titig..

Titig…

Titig…

Ee??? Speechless kami pareho.. magsasalita na ako XD ahaha nakakatuyo ng laway ee..

“uhmm.. A-----“ako

“Rav……… “ siya..

O__O ako… teka? Natatandaan niya na ako?? Goddddddddd!! Milagro na etoh.. anong ginawa ni manang kay Anne?? Paano niya ako naalala??T____T

“anne… bakit??” ako

“Rav….*sob* i’m…. I’m sorry!! T___T sorry kung nakakalimutan kita *sob* kung nasasaktan kita.. kung nahihirapan ka na sa akin.. sorry.. sorry.. sorry.. hindi ko sinasadya… ayaw ko ng ganito.. ang hirap.. hindi kita maalala agad *sob* please Rav… patawarin mo ako…” siya

Bigla ko siyang niyakap .. umiiyak siya,, at ang sakit isipin na talagang hirap na hirap na siya sa kalagayan niya.. kahit ako, pagod na ako kakadada, pero hindi ko iniisip un, kasi nga, masmahirap sa part niya eto..

“Baby… I LOVE YOU… kaya mo yan, I believed in you… mahal na mahal kita… wag mong isiping nahihirapan ako sa’yo.. kahit kailan, hindi ako mahihirapan sa’yo… shhhhhhhhhhhhh… okay lang yan.. please, wag ka ng umiyak”

Iniharap ko siya sakin.. tinignan ko at hinalikan ko sa noo.. namimiss ko na toh T___T

Please.. god huwag po niyo munang alisin ang ala-ala niya.. kahit ngayon lang po… pleaseeeeeeeeee

Aaraw-arawin ko ang pagsisimba at dodoblehin pa ang pagdadasal,, please lang

“baby??? Asan si Dakota?? Galit ba siya sa akin?? Asan siya?*sob* gusto ko siyang makita, mayakap at mahalikan *sob*… huhuhuhu” siya… sabay yakap ulit… grabe,, basa na ng luha tong damit ko,, kapag titignan mo siya.. halatang lungkot na lungkot siya.. kahit sino naman diba? Try niyo magka Alzheirmer’s masaya siya,, swear T_T biro lang.. masyado kasing seryoso ee…

“si Dakota, nandoon kila mama,, papapuntahin ko na lang siya dito… halika na sa loob baby, mahangin na dito… malapit ng dumilim”

Itinayo ko na siya.. inalalayan.. hawak-hawak ko ang kamay niya.. ayaw ko siyang bitawan,.. kahit kailan, hindi ko magagawang bitawan si Anne.. ang taong nagturo sa akin ng salitang “MANIWALA”…