GRAY [JohnJae]

Gray - One

GRAY

มือหนาปิดประตูรถยนต์ของตัวเองดังปัง ก่อนจะกดล็อคให้เรียบร้อยอีกครั้ง..

ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยคำว่าง่วง กำลังโน้มลงกัดเบอร์เกอร์เนื้อชิ้นใหญ่ที่อยู่ในมือซ้าย พลางมือขวาก็หย่อนกุญแจรถลงในกระเป๋ากางเกงสแล็คจีบเนี๊ยบของตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นคว้าแก้วกาแฟที่ตนเอาออกมาวางไว้บนหลังคาเมื่อครู่มาไว้ที่มือขวา ก่อนจะกดล็อครถของตัวเอง

ก็รู้หรอกว่าอาหารเช้าแบบนี้มันไม่ค่อยดีต่อสุขภาพนัก แต่ในช่วงเวลาเร่งด่วน(เพราะเขาเองที่ตื่นสาย)แบบนี้ จะอะไรก็ต้องหามากินกันตายไปก่อน

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณหมอจอห์น"
เสียงของนางพยาบาลวิชาชีพวัยกลางคนเอ่ยทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

" สวัสดีครับคุณดาเลน วันนี้ไม่มีเวรเช้าหรือครับ?"
คุณหมอจอห์นเอ่ยทักทายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อนที่คุณพยาบาลดาเลนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

" เปล่าหรอกค่ะ ดิฉันพึ่งออกเวรพอดี เมื่อคืนเข้าเวรช่วงดึกนะคะ"

"อ่า...ครับ จะกลับไปพักสินะครับ เดินทางดีๆนะครับ"
เอ่ยลากันพอเป็นพิธี ก่อนที่คุณหมอจอห์นจะบ่ายหน้าเข้าสู่ตัวอาคารโรงพยาบาล

...โรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ มากไปด้วยผู้ป่วยที่ต้องการได้รับการรักษาจากเครื่องมือที่ทันสมัยและแพทย์ที่มีฝีมือ โดยไม่สนถึงค่าใช้จ่ายที่พึงจะต้องหมดไปกับการรักษาแม้เพียงนิด

... ใครคนนั้นก็เช่นกัน
คุณหมอหนุ่มนึกคิดถึงเรื่องราวเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาได้คุยกับอาจารย์ของตนหรือผู้ปกครองในคนไข้รายใหม่ของเขา

เขาไม่เข้าใจถึงหัวอกคนเป็นพ่อ เพราะเขาเองก็ยังไม่เคยมีลูก

แต่เขาก็พอจะรู้สึกถึงจิตใจของอาจารย์หมอจอง ได้พอสมควร...

คนเป็นพ่อ... คงไม่มีอะไรที่จะเจ็บปวดใจได้เท่ากับการเห็นลูกของตัวเองต้องทนทรมานอยู่ต่อหน้า แต่ช่วยอะไรไม่ได้เลย