Gray
จองแจฮยอนไม่ได้เป็นบ้า...
คุณหมอบอกว่าเด็กตัวซีดนี่แค่รู้สึกแย่เกินไปเท่านั้น เขาต้องได้ผ่อนคลาย คุณหมอพยายามกระตุ้นให้เจย์พูดออกมาให้มากที่สุด
...หากแต่เด็กหนุ่มกลับปิดปากสนิท
ความเงียบคือนิสัยพื้นฐานของเจย์
ทุกคนรู้ในข้อนี้ดีแม้แต่อาจารย์จองพ่อของเขาก็ตาม
เด็กคนนี้มักจะเก็บปัญหาไว้กับตัวเอง...
คิดเพียงอยู่แต่กับคนเดียว
ไม่ยอมเล่าอะไรให้ใครฟัง
เพราะว่ากลัวจะเป็นปัญหา...กลัวว่าคนอื่นจะมาเดือดร้อนแทนตัวเอง และกลัวคนอื่นจะรำคาญ
...คุณหมอจอห์นพยายามก็ใกล้ชิดเจย์ให้มากขึ้น ซึ่งเด็กหนุ่มเองก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธใดๆ หากแต่ก็ไม่ได้เปิดใจกับคุณหมอเสียทีเดียว เจย์ก็ยังคงเป็นเจย์...
ที่เอาแต่คิดอยู่เงียบเงียบๆเหม่อลอยและว่างเปล่า ...
"อรุณสวัสดิ์เจย์ เมื่อคืนหลับสบายดีไหม? นี่ข้างนอกฝนตกหนักพายุพัดลมแรงมากเลยนะ เมื่อเช้าผมคิดว่าผมจะมาทำงานไม่ได้ซะแล้ว"
คุณหมอหนุ่มเข้ามาทักทายคนไข้คนพิเศษด้วยรอยยิ้มเหมือนกับที่ทำมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา
ส่วนตัวของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงก็ยิ้มออกมาในน้อยๆ ก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดเพียงสั้นๆ
"ครับ...ก็ดี"
" คุณดูสดใสขึ้น นะผมรู้สึกดีจัง"
คุณหมอจอห์นยิ้มจนตาหยี ก่อนจะลากเก้าอี้เข้ามานั่งใกล้ๆคนไข้ตัวขาว
"เอาล่ะ...ตอนนี้คุณยังฝันร้ายอยู่ไหม ?"
เจย์เงียบ... รอยยิ้มที่เคยประดับอยู่ตรงๆค่อยๆลดลง กลายเป็นการแค่นยิ้มกับตัวเองแทน
" ก็...มีบางครับ แต่ว่าไม่ได้เป็นทุกวันเหมือนกับที่ผ่านมา"
"อ่า...ยาได้ผลดีแหะ" หมอจอห์นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะจดรายละเอียดทุกอย่างลงชาร์ต
![GRAY [JohnJae]](https://img.wattpad.com/cover/70941568-64-k758448.jpg)