Gray
แจฮยอนอยู่ในชุดกางเกงยีนส์สีเข้มขาดเข่าปะปรายตามสมัยนิยม เสื้อยืดคอวีสีขาวถูกสวมทับด้วยฮู้ดสีเทา ศีรษะบางถูกปกปิดด้วยหมวกบีนนี่สีดำแล้วถูกฮู้ดคลุมอีกที
คุณหมอจอห์นยื่นหน้ากากอนามัยให้เด็กหนุ่มสวม โดยคนที่หลุดจากตำแหน่งคนไข้ชั่วคราวก็รับมาสวมปิดบังช่วงจมูกและริมฝีปากซีดอย่างเงียบๆ
"ที่ให้ใส่ไว้ เพราะกันเชื้อโรคจากด้านนอก ถูกเราจะดีขึ้นแล้ว แต่ภูมิคุ้มกันก็ยังอ่อนแอกว่าคนปกติอยู่ดี"
"รู้แล้วครับ..."
ก็ยังเป็นแจฮยอนที่พูดน้อยเหมือนเดิม จะเพิ่มเติมก็ตรงการแสดงอารมณ์ผ่านดวงตาที่มากขึ้น
ซึ่งนั่นทำให้คุณหมอหนุ่มคิดว่ามันเป็นผลสำเร็จอีกขั้นของการรักษา
หลังจากที่คุณหมอจองได้เข้ามาดูแลลูกชายอย่างเต็มตัว
อีกทั้งภรรยาและลูกสาวคนเล็กก็ยังช่วยกันและให้ความร่วมมือในการดูแลและแจฮยอนอย่างดี
ทำให้คนไข้ของเขาเริ่มมีปฏิสัมพันธ์ที่ดีกับคนรอบข้างมากขึ้น ทั้งกับภรรยาอีกคนของพ่อ น้องสาวตัวเล็ก หรือแม้แต่มุมมองในพ่อบังเกิดเกล้าที่ดีขึ้นกว่าแต่ก่อน ถึงจะยังไม่ดี100% แต่ก็ทำให้คุณหมอจอห์นใจชื้นขึ้นมาบ้าง..." รีบไปกันเถอะ"
คุณหมอหนุ่มเดินนำหน้า โดยมี คนไข้พิเศษเดินตามหลังมาอย่างไม่รีบร้อนเดิน
"เดินไหวหรือเปล่า?ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวฉันให้บุรุษพยาบาลเอารถเข็นมาให้นั่ง"
"ไม่เป็นไรครับ เดินบ้างจะได้ไม่เป็นง่อย"
คุณหมอหนุ่มยักไหล่ก่อนจะชะลอฝีเท้าแล้วหันไปคว้าข้อมือเล็กๆของคนไข้ให้มาเดินแนบข้าง
"เดินข้างฉันดีกว่าเพื่อเป็นอะไรไป ฉันจะได้รู้..."
"ปล่อยเถอะครับ...ผมไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก"