Loving You (Richard Gomez & Dawn Zulueta)

Chapter 5 - Kung Malaya Lang Ako!

Hindi muna pumayag si Dawn sa alok ni Richard, pag-iisipan muna niya ito, as if naman may choice siya. Pero grabe na talaga 'to, paano, mas worst pa ata ang alok nito. 

"Bakit ba ang lupit mo sa akin Richard, ano ba ang naging kasalanan ko sa'yo at bakit mo ako pinarurusahan ng ganito?" Sa kaloob looban niya. Virgin pa  siya, at kung sakali mang papayag siya sa gusto nitong mangyari, ay ito ang unang lalaking makakatikim sa kanya, may promise pa naman siya sa sarili na isusuko lamang niya ang bandera ng Bataan sa lalaking mahal niya, pero itong si Richard, ni sa pangarap..Pero paano na kung hindi siya papayag? Tumigil muna siya sa pag-iisip, kinalimutan na lang niya yung pag-uusap nila at saka umidlip..

Kinabukasan ay maagang nagising si Dawn, ayaw niyang ma-late sa araw na ito, 2 days na kasi siyang absent kaya gusto niyang bumawi.

Maaga siyang nakarating sa paaralan, as usual nakasimangot na naman siya, naiinis kasi siya sa mga kaklase niya, palibhasa anak mayaman kaya akala mo kung sino maka-asta (ah,,Dawn, di kaya nae-insecure ka lang?) Natigil sya sa pag-iisip nang may biglang bumulong mula sa likuran niya..

Richard: I miss you!

Bulong ni Richard na akmang kakagatin na yung tenga niya.

Dawn: Oh well, I hate you with all my heart!! *Inis na ganti niya.

Richard: Why are you acting like that? May dalaw ka ba? *Tukso naman ni Richard* "Or you want me to say, hello classmates, may sasabihin ako sa inyo, makinig kayong mabuti?

Kinabahan naman si Dawn.

"Yes what is Richy boy?" tanong naman ng isa sa mga kaklase nila

Richard: Alam nyo bang may kaklase tayong....

Sabay tapon ng tingin kay Dawn, tumayo naman si Dawn, hinablot ang kanyang bag, at mabilis na naglakad palabas

"Go on handsome boy" Pilit ng isa pang kaklase nila..

Richard: May kaklase tayong nag-augdition mag-artista, hahahaahha! *Pag-iiba niya..

"Corny mo talaga, kung di ka lang sana gwapo eh." sabi ng baklang kaklase nila.

Richard: Oh, siya labas muna ako.

Paalam ni Richard sa mga kaklase niya..

Dali dali siyang lumabas upang hanapin si Dawn, ngunit hindi na niya ito nakita....mga ilang minuto pa ay tumunog ang cellphone niya, it was Dawn..

Richard: Hello Dawn!

Dawn: Hello Richard, sige, pumapayag na ako sa gusto mo Richard, basta ba walang makaka-alam ng sekreto ko.

Medyo naman nakokonsensya si Richard sa kanya, pero nandun na sila eh, at parang tulong na rin ito kay Dawn kaysa ba naman sa iba pa sya mapupunta. (Oii, concern)

Richard: Okay Dawn, makaka-asa kang walang makaka-alam nito, so paano ba yan magkita tayo mamaya, dalhin mo lahat ng gamit mo dahil dadalhin kita sa bagong tirahan mo.

.

.

.

.

Pagkababa ni Dawn sa phone niya ay bigla siyang nanlumo, sobra siyang nanliliit sa sarili niya...Iyak na iyak siya sa mga oras na iyon, wala man lang siyang magawa...

"Bakit ka ba ganyan Richard, bakit....?" Tanong na naman niya, pero wala na siyang magagawa eh, nandun na siya at kailangan din niya ng pera lalo pat ang dami dami niyang gastusin, alam niya in the future, papasokin din niya ang trabahong iyon, kaya pinahid na lang niya ang kanyang luha saka inihanda ang kanyang gamit, pagkatapos ay nagpaalam siya sa may ari ng bahay at hindi na lamang niya kinuha ang ini-advance niya.