Mavi

.5. "Bugünün Kadar Konuş"

Kurabiyeyi çok severim. Annemin bizim için yaptıklarını özellikle. Deniz ne kadar iyi hissetmeme sebep oluyorsa annemin kurabiyeleri de o etkiyi yaratıyor. Zaten doğup büyüdüğüm şehir İzmir'de de bunlara çokça zaman ayırdığımdan arkadaşım olmamasına şaşmamalı. Deniz ve anne kurabiyeleri benim taviz veremeyeceğim konulardan.

Denizi ne zaman özlesem gidip görüyorum ama annemin kurabiyeleri öyle değil. Ben de bugün kurabiye yapmaya karar verdim, anneminkiler gibi olmazdı biliyorum ama bugün başka işim yok ve denemeye değer bulduğum nadir şeylerden biri bu. Sonuçta annem yaparken onu defalarca izlemiştim.

Saçımı tepeden bir topuz yaptım ve saç düşmemesi için bir saç bandı taktım. Kendi kendime " yapabilirim" diye yüreklendiriyordum, yani en azından deniyordum. Sabah markete gidip ihtiyacım olan malzemeleri almıştım tabi hindistan cevizi hariç onu unutmuştum ama bakkalın çırağı onu da getirecekti. Yani artık hazırdım.

Önlüğümü taktım ve işe başladım tabi her şey yolunda gitmedi. Bunu göz kararı koyabilecek kadar usta olmadığımdan bardakla ölçmeye karar verdim. Un dolu bardağı kenara koydum, un paketinin ağzını kapatırken; ancak dirseğim bardağa çarptı bardak tuzla buz oldu. Zemin saniyeler içinde beyaza boyandı. Ben yere eğilip cam kırıklarının bir yerime batmaması için kırıkları toplamaya girişmiştim ki kafamdan aşağı inmeye başlayan beyaz yağmurla irkilip un paketini ağzını kapatamadan öylece bıraktığımı hatırladım.

Geri çekilip ve un paketini dikledim ama artık çok geçti. Her şeyi elime, yüzüme, saçıma, aslında her yerime bir de mutfak zeminine bulaştırmıştım. Öylece kalakaldım bir süre sonra ayağa kalktım ve direk banyoya gitmenin en mantıklı şey olacağına karar verdim. Öylece küvete girip üzerimdeki unları silkeledim. Ama bitmek bilmiyorlardı aynaya baktığımda resmen beyazlamış saçlarımı gördüm. 'Duş almalıyım' diye geçirdim içimden ve saç tokamı çözüp, kafamı aşağıya eğip son kez unları silkelemeye çalıştım. Derken zilin çalma sesiyle irkildim. Baş aşağı ve gözleri pörtlemiş bir vaziyette düşünmeye çalışıyordum. Ne yapacağımı bilemedim, dona kaldım. Sonra kapıdakinin kim olabileceğini düşündüm ve bakkal çırağının unuttuğu hindistan cevizini getirmiş olabileceği aklıma geldi ben de cesaretimi toplayıp kapıyı açmaya karar verdim. Çırağa rezil olsam kimsenin haberi olmazdı bu durumu en az zararla atlatabilirdim.

Kapıya doğru gittim, kapıyı açtım ama karşımda çırak değil, benim yaşlarımda kızıl parlak saçlara sahip bir kız buldum. Karşımda bakkal çırağı Mert'i değil de böyle cool bir kız bulmak aklımın köşelerinde bile olmadığından unlarla kaplı olduğumu bir süreliğine unutmuştum. Tabi kızın dudaklarını kahkahasını tutarcasına bastırması bulunduğum pozisyonu tekrar hatırlamama sebep olmuştu. Kızıl bana bakıp "Bu kadar dert etme her şeyi, haline bak yahu!" deyince istemsizce güldüm. Havayı yumuşatması benim için iyi bir şeydi. Ayrıca bu kızın kim olduğuna dair kafamda deli sorular vardı. Kızıl merdivenlerin tarafına beklentiyle baktı ve görüş açıma giren Çağlar'la biraz irkildim. Tanıştığımız gün geldi aklıma; anormallikler peşimi bırakmıyor.

Bana garip garip baktıktan sonra sanki teyit eder gibi "Mavi?" dedi.

"Çağlar?" Şaşkınlığımı gizleyememiştim çünkü bana arkadaşının geleceğini söylediği tarih bugün değildi.

"Yasemin!" bakışlarımız kızıl saçlı kıza dönünce sağ elini kaldırdı. "Ben de yasemin yani" deyip gülümsedi. Onun cana yakınlığına karşı sert duramadım tabi.

"Şey...Ben yarın geleceksiniz diye biliyordum?" Soran bakışlarımı Çağlar'a yönlendirdim, cool, kızıl saçlı kızın şu 'gerçekten önemli' olduğunu tahmin ederek.

"Evet ama erken gelmesi gerekti. Üzgünüm, planını bozmak istemezdim." dedi gülümseyerek ve bu halimle dalga geçerek.Kapıyı suratına kapatmak istedim ama yapamadım. Oda bunu farketmiş olacak ki "tamam, tamam. Özür dilerim, sizi tanıştırayım; Yasemin bu Mavi, Mavi bu da bir problem çıkmazsa yeni ev arkadaşın." dedi, tokalaştık.