Απαγορευμένος Έρωτας!! ~ Για πάντα Μαζί!? {BW2019}

Part 10. ~ Η συνάντηση

#_Μαριά_Ανθής 

Άνοιξα την εξώπορτα και μπροστά μου εμφανήστηκε αυτός! Αυτό το κάθαρμα τόλμησε να πλησιάσει το σπίτι μου.. Κάθαρμα, αυτό είναι!

"Τι θες εσύ εδώ?" γούρλωσα τα μάτια και πήγα να κλείσω την πόρτα χωρίς να περιμένω απάντηση.

"Ανθή, στάσου λίγο.. Ήρθα να σου ευχηθώ και να δω τα εγγόνια μου, επιτέλους.." είπε βάζοντας το πόδι του ανάμεσα στην πόρτα και την κάσα της.

"Δεν με συγκινείς.. και δεν υπάρχει περίπτωση!"

"Ανθή μου, κορίτσι μου.. Όσο και να μην με πιστεύεις, αλήθεια σου λέω.. έχω αλλάξει!"

"Καλά κάνεις.. Εγώ όμως δεν αλλάζω καμία μου απόφαση."

"Ανθή ξανά σκέψου το σε παρακαλώ.."

"Μανούλα?"

"Δεν το νονίζω κύριε Στέφανε.. Έρχομαι Λυδία μου, δως μου ένα λεπτό.." της είπα κι εκείνη πήγε στην κουζίνα να με περιμένει..

"Μα τι όμορφο παιδάκι.. Ίδιες είστε.." είπε με θαυμασμό.

"Τέλεια! Πήραμε την έγκρισή σου.. Φύγε προτού φωνάξω την αστυνομία." 

"Γιατί το κάνεις αυτό? Γιατί να μην μπορούμε να ζήσουμε σαν αρμονική οικογένεια?" με ρωτάει και νευριάζω.

"Ρώτα καλύτερα τον εαυτό σου, γιατί?!! Εγώ δεν έχω να σου απαντήσω σε τίποτα.. όλα εσύ τα έκανες, εσύ τα διάλεξες.. Λοιπόν τώρα μη ζητάς τα πάντα πίσω."

"Ανθή ξέρω πως δε τα πιστεύεις.. Γιατί αυτός προσπαθεί να μας απομακρύνει? Γιατί βάζεις έναν ενθουσιασμό πάνω από το ίδιο σου το αίμα? Γιατί σε πείθει τόσο εύκολα? Τι σου 'χει κάνει, μάγια? Για να ακολουθείς πιστά ότι σου πει? Να μη χαλάσεις το χατήρι του Αγά? Γιατί Ανθή μου εσύ έχεις αγνή ψυχή, από μόνη σου δε θα μου φερόσουν έτσι.."

"ΕΣΎ προσπαθείς να με απομακρύνεις απ'τον άντρα μου.. Και ναι πατέρα, είχα αγνή ψυχή.. Μέχρι που πήγες να σκοτώσεις εμένα.. ΤΗΝ ΚΌΡΗ ΣΟΥ! και τον άντρα μου.. ΑΥΤΌΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΏ! Και μετά απ'αυτό αναρωτιέσαι γιατί δεν σε αφήνω να πλησιάσεις τα παιδιά μου? Γιατί σε θεωρώ επικίνδυνο και δολοφόνο.. Και όχι πατέρα, δεν με πείθει ο Παναγιώτης.. Ο εαυτός μου με πείθει, για όλα αυτά που έχεις κάνει.. Κι αν προσπαθώ καμιά φορά να σε συγχωρήσω.. μπαίνουν στην μέση οι στιγμές απ'τον πυροβολισμό και σε μισώ κάθε μέρα και περισσότερο. Και για να τελειώσει εδώ η κουβέντα κύριε Στέφανε.. Οικογένεια ΜΟΥ δεν θεωρούνται τα καθίκια και οι δολοφόνοι.. Και δεν βάζω έναν.. ενθουσιασμό δεν είπες? πάνω από το αίμα μου.. Βάζω τον άντρα ΜΟΥ! Τον έρωτά ΜΟΥ.. Για να προστατέψω το ίδιο μου το αίμα.. τα παιδιά ΜΟΥ!" του είπα έχοντας σε κάθε πρότασή μου και διαφορετικό συναίσθημα.. διαφορετική έκφραση στο πρόσωπο και το σώμα μου.. Πριν κλείσω την πόρτα τον κοίταξα απαξιωτικά και με ένα βλέμμα αηδίας, έτσι έκλεισα την πόρτα χωρίς να περιμένω καμία απάντηση και προχώρησα ως την κουζίνα.