Απαγορευμένος Έρωτας!! ~ Για πάντα Μαζί!? {BW2019}

Part 30. ~ Φοβάμαι

"Δεν σε θέλω στο σπίτι μου.."

"Έλα τώρα Λυδία.. μην κάνεις σαν μωρό..  Ας το συζητήσουμε.. Α! Στο μεταξύ έμαθα, όλος τυχαία, πως έχετε ένα μωρό.. Είπα να του κάνω ένα δωράκι.."

"Δε θέλω τίποτα από σένα.. ούτε για μένα ούτε για το παιδί μου.."

"Πήγαινε μέσα Λυδία θα το κανονίσω εγώ.." μου είπε ο Ίθαν στο αφτί.

"Μην ξανά πατήσεις το πόδι σου εδώ!" του είπα φανερά ταραγμένη και αποχώρησα πηγαίνοντας προς το σαλόνι.

Ο Στέφανος νευρικά κάλεσε την Σοφία για να μπει στο αμάξι και προχώρησε προς αυτό.. Έκατσε στη θέση του οδηγού και χτύπαγε τα δάχτυλά του νευρικά πάνω στο τιμόνι.

"Ειλικρινά, Σοφία, συγνώμη από μεριά μας.. Η αλήθεια είναι πως ο Στέφανος δεν είναι ευπρόσδεκτος εδώ.. ας πούμε πως έχουν τσακωθεί με την Λυδία και τους γονείς της.. Δεν τρέχει κάτι με σένα, κι αν δεν είχε ταραχτεί τόσο η Λυδία πιθανότατα να σε καλούσα, εσένα, μέσα.. Συγνώμη και πάλι.."

Η Σοφία κούνησε το κεφάλι καταφατικά, κατανοώντας ειλικρινά την κατάσταση που βρισκόταν η Λυδία.. Έκανε ένα βήμα μπροστά και στάθηκε στο εσωτερικό του σπιτιού, σιωπηλή.. Δεν ήθελε να ρωτήσει τίποτα κι ας είχε τόσες απορίες.. ήξερε πως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να μιλήσουν γι αυτό.. Η Λυδία την κοίταξε κι αφού η κοπέλα την αποχαιρέτησε ο Ίθαν έκλεισε την πόρτα και στερέωσε το σώμα του πάνω σε αυτήν.

"Είμαι σχεδόν σίγουρη πως αρραβωνιάστηκε την Σοφία για να με φέρει, κάπως, κοντά του! Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν υπάρχει πουθενά αγάπη παρά μόνο κομπίνα και ψέμα.."

"Πάμε να φάμε και αύριο θα περάσουμε απ'τον πατέρα σου να δούμε τι θα κάνουμε."

"Δεν πεινάω.."

"Λυδία! Ταϊζεις το μωρό μας.. πρέπει να τρέφεσαι κι εσύ σωστά."

"Μια χαρά θα είμαι.. πήγαινε δες αν είναι εντάξει η μικρή κι εγώ θα πάω να μαζέψω την τραπεζαρία."

"Καλά.." μου απάντησε και χωρίς καμία έκφραση ανέβηκε τις σκάλες δίπλα απ'την πόρτα. 

Εγώ κάθισα λίγο ακόμα σκεπτική στο σαλόνι και μετά από λίγο σηκώθηκα και προχώρησα στον διάδρομο για να βγω στην τραπεζαρία. Άρχισα να μαζεύω τα πιάτα και τα ποτήρια και την ώρα που δίπλωνα το τραπεζομάντιλο, ένιωσα δυο χέρια να αγκαλιάζουν το στομάχι μου και ένα πρόσωπο να πλησιάζει το αφτί μου..