"ดูจริงจังนะคะ ตั้งใจจะทำอวดพี่เหรอ?" คนเบ้าหน้าแบ๊วเท้าคางถามฉันแล้วกระพริบตาปริบๆ นี่เขาเอาสมองหรือเอาอะไรคิดเนี่ยคิดพูดออกมาแบบนี้ชักจะมั่นหน้าเกินไปละ
"ฝันอยู่เหรอพี่เคน? ฉันทำไว้อวดพี่ไคล์ต่างหาก" ฉันตั้งใจพูดเพื่อหักหน้าเขาแท้ๆ แทนที่พี่เคนจะรู้สึกรู้สาบ้าง เปล่าเลย...นางยิ้มจ้า ยิ้มกว้างกว่าเดิมอีก ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ฉันหลุบตาลงแล้วตั้งสมาธิอีกครั้งทำถึงไหนแล้วนะ....โถ่เว้ยต้องเริ่มใหม่เลย
เห็นทีแก้วนี้คงใช้ไม่ได้ ฉันเลยว่าจะเททิ้งแต่ระหว่างที่ยกแก้วขึ้นจากเคาน์เตอร์อีพี่เคนมันก็มาคว้าเอาไว้ก่อน.....ยุ่ง ชะมัด มาวุ่นวายอยู่ได้ลูกค้าก็ไม่ยอมไปดู ฉันพยายามดึงแก้วคืนแต่ก็สู้แรงไม่ได้เลยส่งสายตาดุๆ ใส่แต่พี่เคนไม่สะทกสะท้านแล้วมองจ้องกลับไม่วางตา เพราะกาแฟ ที่อยู่ในแก้มเริ่มกระฉอกใส่น้ำสีน้ำตาลอ่อนกระเด็นใส่จนสะดุ้งด้วยความร้อน
"ไอ้พี่เคน! เลิกเล่นสักทีเหอะ" ในเมื่อยื้อไปไม่มีผลฉันเลยปล่อยมือแรงๆ ทำให้กาแฟในแก้วกระฉอกใส่มือเขาเต็มๆ ร้อนแบบนี้มีพองกันบ้างล่ะ แต่ใครจะแคร์กวนดีนักเจ็บตัวซะบ้างสมน้ำหน้า
"...." คนโดนว่าไม่ได้ตอบโต้เพราะมัวแต่เช็ดคราบกาแฟที่หกรดมือ ฉันเหลือบมองนิดหน่อยเห็นว่าเรียวนิ้วใหญ่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรือ...คงปวดแสบปวดร้อนน่าดู ขนาดฉันโดนนิดเดียวยังร้อนเลย
"ดะ...เดี๋ยว!" ฉันรีบร้องห้ามทันทีเมื่อพี่เคนวางผ้าลงแล้วคว้าแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม คือมันมีแต่กาแฟเข้มใส่นมลงไปนิดหน่อยเอง แล้วรสชาติไม่ต้องพูดถึงเพราะฉันยังทำไม่เสร็จ พี่เคนดื่มไปอึกนึงแล้ววางแล้วลง
"รสชาติห่วยแตกแบบนี้ ไคล์มันไม่ชิมให้เสียปากหรอกค่ะ" ถ้อยคำเน่าๆ ที่ออกจากปากคนหน้าแบ๊วทำฉันไม่สบอารมณ์ ก็ใครใช้ให้ชิมล่ะจะเททิ้งแท้ๆ ยังชงไม่เสร็จเลยเสร่อเองโทษใครได้ แล้วก็นะถึงพี่ไคล์จะไม่ชอบแต่อย่างน้อยก็ไม่วิจารณ์ปากหมาเหมือนอีตาพี่เคน หรอก!
YOU ARE READING
You're My Blossom Poison ปิ๊งรักพี่ชายขี้อ้อน
Teen Fictionเฮอร์ริเคน.... แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่... ผมก็อยู่ของผมดีๆ เธอดันเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตรัก ที่กำลังไปได้สวย...ผมมันประเภทรักใครรักจริงไม่ทิ้งขว้าง แต่เมื่อรักมันพังผมเลยอ้างว้างอย่างที่เห็น ในเมื่อเธอทำให้มันเกิดขึ้ก็ต้องรับผิดชอบสิครับ...
