Spelen om nooit te vergeten.

Hoofdstuk 5 ~ Insomnia

Ik gooide mijn vieze kleren op de grond, maar niet voordat ik de broche van mijn moeder voorzichtig op het nachtkastje had gelegd. Het was het enige in deze Capitooltrein wat me deed denken aan thuis. Ik trok de deken over mijn hoofd tot ik bijna stikte om de opwellende tranen te onderdrukken. Vanochtend was ik nog in de bakkerij van mijn vader geweest met Lise. Dat alles leek niet alleen een eeuwigheid geleden, het leek ook onbereikbaar, alsof mijn leven voorgoed was veranderd, en die situatie buiten handbereik lag. Morgen zou het gaan gebeuren. Morgen begon het nieuwe deel van mijn leven, het laatste deel van mijn leven. De Hongerspelen. Mijn leven lag nu buiten mijn eigen handen, en in de handen van de stylist. Ik had een goede eerste indruk gemaakt bij de boete, maar of mensen me zouden onthouden, zou vooral van mijn strijdwagenoutfit afhangen. En daarna zou de training beginnen. Ik zuchtte diep en kneep mijn ogen stijf dicht. Zolang ik hier in het bed lag, zou alles goed zijn. Het leek net of ik thuis was, in mijn eigen bed. Alsof ik de ademhaling van mijn vader en Lise zou kunnen horen, als ik maar goed genoeg zou luisteren. Het zout van mijn tranen drong tussen mijn lippen door mijn mond in en stuurde me weer terug naar de realiteit, waarin ik in een Capitoolbed lag, in een trein die me naar mijn laatste bestemming zou brengen. Ik of Jonathan zou doodgaan. De zus van Jonathan was dood. Fiona ging misschien dood. Het was alsof alles me wilde herinneren aan mijn moeder, net nu ik haar dood verwerkt had.

Ik bleef een tijdje in een stadium tussen slaap en wakker zijn in. Vragen kwamen in mijn hoofd op, maar zakten weer weg, omdat ik besefte dat ik op de belangrijkste vragen geen antwoord had. Waarom moest dit mij overkomen? Waarom moesten mensen dood? Waarom kwam Lowel me na al die jaren opzoeken? Wie willen mij dood? Uiteindelijk viel ik op de een of andere manier in slaap, maar zelfs in mijn dromen was ik niet veilig voor de Spelen. Ik werd achterna gezeten door de getrokken tributen, eerst de beroeps, later voegde het meisje uit 11 zich er ook bij, en op het einde werd ik door alle tributen, inclusief Jonathan, achtervolgd. Ze schreeuwden mijn naam, terwijl ik probeerde te rennen, maar steeds niet verder kwam. Het schreeuwen werd harder en harder, tot ik uiteindelijk wakker schrok en doodsbang de kamer rondkeek. 'Rosette?' Er werd op de deur geklopt. 'Rosette, word wakker. Het ontbijt is klaar in een kwartier, en we zijn al laat.'

Note:

Hee iedereen, ik hoop dat jullie het leuk vinden tot nu toe! (: Het is iig slim om vanaf het begin het nog eens over te kijken, omdat ik gisterenmiddag heel veel dingen veranderd en verbeterd heb.

Ik zou het heel fijn vinden als jullie willen voten en commenten hihi ♥