Spelen om nooit te vergeten.

Hoofdstuk 7 ~ Currus et pluviae

'... bij haar huid staat.'

'Ja, ze is zo bruin!'

'En ze is niet eens blond.'

'-doe haar mond eens open?'

'Sst! Volgens mij is ze wakker.'

Pijn. Een intense, allesoverheersende pijn. Ik klauwde mijn vingers in mijn benen en probeerde niet te schreeuwen. Mijn rug stond in brand en mijn mond was opengereten. Maar pijn betekende dat ik nog leefde. Gekweld hapte ik naar adem. Zat er iets in mijn mond? De stemmen die net nog zo helder hadden geklonken waren weer vervaagd tot een zacht gefluister. Ik probeerde mijn handen te ontspannen, maar zelfs dat lukte me niet. Wat hadden die klootzakken met me gedaan?

Een messteek in mijn arm. Mijn spieren ontspanden. 'Rosette?' Handen duwden zacht mijn armen tegen de ijzeren tafel. 'Rosette!' Een zucht ontsnapte mijn lippen toen de pijn langzaam begon af te nemen. En toen kreeg ik het eindelijk voor elkaar om mijn ogen open te doen. Het witte licht boven me was zo fel dat ik ze meteen weer sloot. 'Doe die lamp uit!' Die stem? Waar herkende ik die stem van? 'Doe je ogen open.' Ik gehoorzaamde, wat kon ik anders? Het beeld boven me werd langzaam scherp. 'Eindelijk!' Piepte een hoge stem. Het duurde even voor ik een naam bij de stem vond. Nerva? 'Help haar overeind.' Vier hoofden boven me. Langzaam herkende ik de gezichten. Mijn voorbereidingsteam! En een onbekende man met een blauwe muts op. Was dat mijn stylist? 'Wat is er met me gebeurd?' probeerde ik te vragen, maar ik kreeg mijn mond niet eens open. De man met de blauwe muts zag de inspanning op mijn gezicht. 'We hebben je tanden gecorrigeerd. Niks ernstigs, maar waarschijnlijk kan je een paar uur niet praten.' Mijn tanden gecorrigeerd? Mijn dikke tong ging over de rijen gladde tanden. Langzaam kwamen herinneringen terug. Een ijzeren gang, de deur die achter me op slot ging. En toen?

'Mogen we haar meenemen?' Ik keek naar beneden, om te ontdekken dat ik op de rand van een soort ijzeren bed zat. 'Ja, ze zou moeten kunnen staan, als het goed is.' Ignis en Vitellius tilden me op en zetten me op mijn voeten neer. Langzaam verslapte hun grip en ik keek verschrikt naar mijn benen. Ik voelde niks vanaf mijn heupen, dus hoe ik kon ik blijven staan? Zonder dat ik het zelf echt wilde zette mijn been voorzichtig een stap. Ik zocht even naar evenwicht, maar toen stond ik ook echt. Oke. Ik leefde nog. Er was niks gebeurd. Ik zuchtte diep en deed nog een paar stappen. Bij elke beweging schoten er scherpe pijnen vanaf mijn onderrug naar mijn schouders. Die kwamen waarschijnlijk gewoon van het liggen op het ijzeren bed, sprak ik mezelf toe. Waar anders van? Ik moest er niet aan denken dat ze nog iets anders met me gedaan zouden kunnen hebben. 'Oke, laten we voortmaken. Tarquinia heeft nog genoeg te doen.' Ik fronsde. De man van net was dus níet mijn stylist. Nerva liep voor me uit en ik volgde haar schuifelend. Mijn benen begonnen al beter te voelen, maar ik liep nog steeds niet soepel. Ik kon niet eens zeggen dat ik niet sneller kon lopen, aangezien ik een kunstmatige avox was voor de komende uren. Toen ze de hoek om sloeg kwam ze na een paar seconden aarzelend teruggelopen. 'Rosette..?' Ik had ze nog steeds mijn naam niet verteld. Toen ze me zag schuifelen schoot ze in een zenuwachtige lach. 'Ik help je wel.'

Nerva bracht me naar een grote ruimte, die voor de verandering niet wit, maar grijs was. 'Wacht hier.' Ik bleef ongemakkelijk staan in het midden van de kamer en sloeg mijn armen over elkaar. Nerva wilde weglopen, maar ze aarzelde even en liep toen terug. 'Tarquinia is...' Ze keek om zich heen en zuchtte, 'een legende. Maar ze kan nogal afstandelijk zijn.' Nerva pakte mijn schouders vast en glimlachte. 'Onthoud dat we allemaal het beste met je voorhebben!' Ze glimlachte liefjes en trippelde weg op haar hakken. Het voelde alsof ze me gewaarschuwd had voor Tarquinia, wat me overdreven leek. Al zou President Snow in eigen persoon voor me staan, me veel slechter voelen dan ik nu deed was onmogelijk. Ik draaide rond op mijn blote voeten en observeerde de ruimte waarin ik stond. Er stonden verschillende paspoppen met outfits, maar ze leken me niet voor mij bedoeld. Ik liep naar een van de poppen, om de kleding beter te kunnen zien. Het was een donkerblauw pak, met gouden voering. Misschien was hij voor Jonathan? Ik keek opnieuw rond en draaide verbaasd terug naar het pak. Ik rook lavendel. Ik leunde wat naar voren en snoof voorzichtig aan het pak. Inderdaad, lavendel! Wrang glimlachte ik. In de districten stierven dagelijks mensen van de honger, en hier maakten ze kleding met een geur. 'Kleed je uit.' Ik draaide me om, geschrokken door de plotselinge stem. Ik fronste verbaasd. Het was alsof ik de vrouwelijke versie van Navius voor me had staan. Ze leek mijn gedachten te raden. 'Tarquinia Therais.' Met een simpel gebaar streek ze haar lila haar achter haar oor en nam me in zich op. Haar grijze ogen leken dwars door me heen te kijken, waardoor ik me alleen nog maar ongemakkelijker voelde. Desalniettemin liet ik de badjas zwijgend van me afglijden en keek naar de grond terwijl ze me bekeek.