Mirei cara ao reloxo da habitación, as cinco e cuarto, unha boa hora para ir saíndo e chegar a tempo ao noso lugar de reunión.
Baixei ao vestíbulo e vin á miña nai e ao meu pai no salón. Eles son un matrimonio que leva xenial, nunca se pelean, non se gritan e sempre se lles nota moi unidos o un ao outro. Ambos estaban votando unha ollada a un documental do segundo canle, clásicos da televisión española, sobre o quentamento global e o desxeo polar, un tema importante de actualidade. Meu pai volvera á casa mentres eu facía os deberes no meu cuarto, así que non me din conta de que chegara. Estaban acurrucados cunha manta e, coa afán de non molestalos, díxenlles que me iba a dar unha volta e que estaría en casa cedo. Eles aceptárono, dinlles un bico, abrín a porta e funme.
Pola rúa ía escoitando algo de música cos cascos mentres pensaba en cousas da vida ou do instituto. Seguía polo camiño que parte da casa, baixa unha costa e segue hacia a esquerda ata ver un desvío que penetra o interior do bosque de Beade e que, continuando recto, alcanzaba unha zona de herba seca pola que se filtraba a luz polo medio dos vetustos carballos, era o "Recuncho do dragón".
Alí permanecía Leire, inqueda, roéndose unha unlla, impaciente pola chegada de alguén. Cando me veu, envolvímonos nun forte abrazo. Ela ía bastante guapa, vestida cunha falda negra, botíns marróns, un top rosa e azabache e unha chaqueta beige.
Saudámonos, coma sempre, e comezamos a falar:
- Ola, Leire.
- Ola, Abel, que tal?
- Bastante ben, e ti?
- Non moi mal -rieu-.
- Alégrome -contestei cunha sonrisa-. Sabes onde andan Cintia e mais David?
- Non teño nin idea. Estábaos esperando porque dixeron que quedábamos agora pero a saber que andan a facer.
- Bueno, supoño que virán dentro de pouco.
Ambos sentámonos nun dos vellos bancos de pedra do lugar. De súpeto, a expresión facial de Leire cambiou totalmente...
A súa mirada atravesou a miña coma se dunha daga directa ao corazón se tratase. Colleume das mans, as súas estaban frías coma a neve e tremía con medo. Os seus beizos querían dicirme algo, pero tardou un momento debido aos repentinos calafríos que recorrían o seu corpo. Finalmente, ela respondeu...
- Abel, escoitache algunha vez a unha voz que che asubiaba "a luz...guiarate" ?
Ante as súas contundentes palabras, eu queideme perplexo. Era imposible, pero cero ao fin e ao cabo. Leire tamén escoitara aquelas pantasmagóricas palabras.
- Asombroso. -Pensei para min-.
Pasados uns instantes de apabullante silencio, eu atrevinme a dicir...
- Si, Leire, eu tamén as escoitei.
- Non me fastidies! Cando? -respondeu sobresaltada-.
- Hoxe, de camiño ao colexio.
- E sabes o que querían significar?
- Non teño nin idea, sinceramente.
Como ben di o refrán: "Despois da tempestade vén a calma" e, no noso caso, apareceu no recuncho a tranquilidade personificada en David e Cintia.
- Moi boas, tortolitos. -rieu David con sorna-.
- E que non vos podemos deixar sós, parelliña -continuou Cintia-.
Bromeaban con aquilo porque éramos moi amigos donde pequenos e xa intentáramos ser noivos alá polos doce ou trece anos. Pero, actualmente, a nosa relación era pura amizade.
Como nós non tiñamos nin idea de que eran eses volátiles e espectrales sons que oíramos decidín preguntarlles a David e a Cintia por se sabían algo sobre aquilo...
