Nieuw leven aan de overkant

De telefoon

Ik zucht als ik bij mijn fiets kom, het regent. Met nog een zucht stap ik op mijn fiets en rij richting de groene poort van de fietsenstalling tot mijn naam geroepen wordt. "Lien! Afstappen, nu!" luidt het. Ik draai me om en zie de opvoeder staan. "Sorry meneer." is alles wat ik durf zeggen. "Het is al goed, zolang ik je het nooit meer zie doen!"zegt hij. Ik knik en stap verder met mijn fiets aan de hand tot ik de poort voorbij ben en stap dan op, want dan mag ik. Ik voel me net een klein kind, zolang ik je het nooit meer zie doen! Er verschijnt al snel een lach op mijn gezicht, want dit is eigenlijk best grappig.

Met een snelle vaart fiets ik langs de vele groepjes die zich telkens langs de school vormen als de bel luid. Ik sta daar nooit en zeker niet als het regent! Enkel in de ochtend schuif ik aan bij mijn groepje, maar we gaan meestal meteen door naar de speelplaats, want ik ben toch altijd de laatste die toe komt. Ik rij de oprit op en duw op het knopje van het grijze bakje in mijn hand en de garagepoort gaat open. Ik stal mijn fiets op zijn vaste plaats en duw weer op het knopje om de poort dicht te doen. Ik trek mijn kap van mijn hoofd en loop verder richting de keuken. Wanneer ik aan de deur sta die de garage scheid van de keuken, valt het me op dat het stiller is dan normaal. Anders hoor ik altijd wel iemand die thuis is, mijn moeder of kleine zus. Verbaasd doe ik de deur open en tref niemand aan in de keuken en de woonkamer. Wanneer ik door loop tot de gang hoor ik ze allebei, ze zijn boven...

Ik zet mijn schooltas ik de kast en doe mijn jas en schoenen uit vooraleer ik de trap op wandel. Ik vraag me af wat ze boven doen. Op kousenvoeten loop ik de trap op. Eenmaal boven zie ik het licht uit de kamer van mijn ouders komen.. Ik klop en loop meteen door als ik hoor dat mijn moeder in het Engels 'afscheid' aan het nemen is. Ze legt de telefoon neer en kijkt me lachend aan.