This Special Love I Found On You

Chapter 6: I saw him crying

Read.

Comment.

Vote.

Thank you.

Mandy's POV:

Maaga akong nag-out sa office para
tignan kung nandun pa sya. My day
is incomplete if I don't see him.
Parang yung sistema na ng isip,
puso't katawan ko siya lang
inaatupag.
Mabilis akong tumungo dun sa stall.
But I failed to see him. Desperada
ba ako? Well kahit ano pang sabihin
niyo ok lang. Grabe ganito pala pag
tinamaan ka. Alam kong parang ang
bilis at ngayon I don't like him na
coz now I love him na.
Nagkakanda gulo-gulo na ang tibok
ng puso ko. My heart haunts him.
My heart beats again because of
him.

Kaya kailangan yang panagutan
to. Ayoko ako lang ulit yung
nagmamahal nakakasawa na. Kaya no
matter what he need to be mine.
Kahit na tawagin pa akong
desperada, illusyonada, may saltik sa
utak o ano man. Kaya kong magka
tanga para sa kanya. Hala ano 'to.
Nababaliw na ako.

Tumungo ako dun
sa fast food chain kung saan ko sya
nakita kagabi pero wala rin sya dun.
I asked one of the workers pero ang
sabi nya off nya ngayon. Para akong
sinaksak ng isang milyong punyal
para maramdam 'to. I'm sad. I feel
incomplete.

Nanggigilid na ang mga
luha sa mga mata ko pero agad ko
na rin namang pinunasan. I don't want anybody to see me crying. I hate
it when someone see me cry.

Lumabas na ako sa fast food chain.
Gabi na rin pala. I heave a sigh, a
deep one. At matamlay kong
pinaandar yung sasakyan ko. Di ko
alam kung saan ako pupunta.
Nagdrive lang ako ng drive.

Hanggang sa mapadpad ako sa isang
kalye kung saan may nakita akong
taong nakaupo sa may bench na
tinatamaan ng liwanag mula sa ilaw
sa poste. My heart beats. Parang
nabuhayan ulit ako ng dugo. I knew
it's him.

I stopped my car for a
moment at lihim ko siyang
pinagmasdan. Then suddenly he lift
his head at pinunasan yung mukha
niya. Galing syang umiyak? Pe-pero
bakit. It's my first time to see a guy
who's crying except for the
koreanovela actors that I've watched.

Tumayo na sya at naglakad palayo.
Sinundan ko naman siya nang
tahimik para di ako mapansin
hanggang nakarating kami sa isang
hospital.

Sinundan ko pa rin sya at buti na
lang di nya ako napapansin. Patuloy
ko siyang sinundan at nakita ko siyang
pumasok sa isang room.

From
outside the room na may clear glass
nakita ko siya. Umupo siya at
hibawakan yung kamay nung
babaeng nakahiga.
May sinasabi siya dahil nakikita kong
bumubuka yung mga labi niya.

Maya-
maya lang nagmulat ng mata yung
babae at hinawakan sa pisngi si
baby Alexis. Hindi ko alam ang
mararamdaman ko. Ang gulo ng
takbo ng puso at isip ko. Pero di
naaalis yung mga mata ko sa kanila.
Hanggang ngumiti si Baby Alexis
pero yung ngiti yun may halong
lungkot. Nakikita ko sa mga mata
niya. Ang hirap ng sitwasyon niya.
Ginagawa niya ang lahat para
maipakita na malakas siya, nakikita ko
yung sarli ko sa kanya.

Heto pala yung dahilan bakit kung
kumayod sya ng walang kapaguran.
He lower his face then he kissed the
person laying on the bed.

My heart
feel jealous.
Di ko na kinaya kaya umalis na ako
run. Ayokong umiyak sa publikong
lugar. Ayokong umiyak sa harap ng
ibang tao. Ayokong makita nila na
mahina ako.
I drived my car fast. Kailangan ko ng
makauwi sa amin. Ang taksil naman
nitong tubig sa mata ko. Tumigil nga
kayo sa pagpatak. Wala kayong rason
para umiyak. Para na akong tanga
ritong kinakausap yung sarili ko.
Pinunasan ko naman ung mga luha
ko pero sadyang ayaw nilang tumigil.

Nakarating na ako sa bahay at
daretsong umakyat sa kwarto ko.
Humiga ako sa kama ng pasukob
habang akap akap ko si baby rhea.
Umiyak lang ako hanggang sa di ko
namalayan nakatulog na ako.

Itutuloy...